လွည္းတန္းတြင္ ဗံုးကြဲသည္ဟု ၾကားရခ်င္း၌ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ေျဗာင္းဆန္သြားမိပါသည္။
ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ေသြးေတြဆူပြက္၊ ဘာကိုမွ မျမင္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားမိသည္။

ယုတ္မာလိုက္ၾကတာ၊ ယုတ္မာၾကျပန္ၿပီ။ စိတ္ထဲတြင္ အခါခါ ေရရြတ္မိ၏။
ေဒါသလည္း ထြက္သည္။ ထိုေဒါသအား ေပါက္ကြဲခြင့္လည္း မရပါေသာေၾကာင့္ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ကာ ေယာက္်ားတန္မဲ့ မ်က္ရည္၀ဲခ်င္လာသလိုလို ျဖစ္သြားမိ၏။

ေသတာက တစ္ေယာက္၊ ဒါဏ္ရာျပင္းတာက တစ္ေယာက္တဲ့။ မိန္းေလးေတြ ... တဲ့။ သတင္းေတြက ဆက္တိုက္ဆိုသလို လာ၏။
မီဒီယာမ်ား တာ၀န္ေက်ၾကပါေပသည္။ အခေၾကးေငြ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မရပါဘဲလ်က္ ဗံုးကြဲမႈသတင္းေတြကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ဆက္ကာဆက္ကာ တင္ေပးေန၏။
ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္း သတင္းက ပိုစံုလာသလိုရွိသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ထိတ္လန္႔မႈတစ္ခု ႀကီးစိုးလာခဲ့ေလ၏။
ဒီသတင္းရဲ႕ အေရးႀကီးဆံုးအပိုင္းကို သိမွ သိရပါမည္ေလာ။
သတင္းတစ္ခုမွာ ဘယ္ဟာ အေရးႀကီးသလဲဟု က်ေနာ္က ခြဲျခားေနျခင္းမဟုတ္ပါ။
သို႔ေသာ္ က်ေနာ္သိလိုလွသည့္ အေရးႀကီးဆံုး အပိုင္းမွာ ဒီကိစၥလုပ္သူ (တကယ့္) လက္သည္တရားခံ ဘယ္သူနည္းဟူေသာ ေမးခြန္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
ထို တကယ့္လက္သည္အား အမ်ားေရွ႕ေမွာက္ဆြဲထုတ္ျခင္းကို ျမင္ရလိုပါသည္။
အမ်ားေရွ႕ေမွာက္တြင္ တိက်ခိုင္မာစြာ စစ္ေဆး၍၊ အမ်ားေရွ႕ေမွာက္တြင္ ထိေရာက္ေသာ ျပစ္ဒါဏ္ကို တိက်ခိုင္မာစြာ ေပးေစ့ခ်င္ပါသည္။

အၿငိွဳးထားတတ္သူဟု မထင္ေစ့လိုပါ။ သို႔ေသာ္ အျပစ္ျပဳသူအား ခြင့္မလႊတ္တတ္သည္မွာ က်ေနာ္စိတ္ရင္း ျဖစ္ပါသည္။
ယခုကိစၥ ဗံုးခြဲသူကိုလည္း ဘာလုပ္ခ်င္ပါသနည္း။
အမ်ားေရွ႕ေမွာက္ တရားခြင္တြင္ တည့္တည့္ႀကီး စိုက္ၾကည့္ခြင့္ရခ်င္ပါသည္။

မင္း ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုလုပ္ရသလဲ?
မင္း ဘာေၾကာင့္ ဒါေလာက္ ေအာက္တန္းက်ရသလဲ?
မင္းကို ေစခိုင္းတာ ဘယ္သူေတြလဲ?
မင္းကေကာ ခိုင္းတိုင္းလုပ္ရေအာင္ လူ႔အသိဥာဏ္ မရွိေတာ့ဘူးလား?
ဘာကိုေၾကာက္လုိ႔ လုပ္တာလဲ? ဘာကို ေမွ်ာ္လင့္ၿပီးလုပ္တာလဲ?
ဒီလို လုပ္ရပ္နဲ႔ မင္းျပန္ရမယ့္ဟာ တန္ရဲ႕လား?
မင္းတစ္ဘ၀လံုး ဒီလုပ္ရပ္အမည္းစက္ကို စိတ္စႏိုးစေႏွာင့္လံုး၀မျဖစ္ဘဲ ဆက္အသက္ရွင္ေနႏုိင္မလား?
စသျဖင့္ ထိုတရားခံအား (အခြင့္ရလွ်င္) ေမးခ်င္ေသာ စကားလံုးမ်ားစြာရွိပါသည္။
သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ မေမးေတာ့ပါ။ ထိုေမးခြန္းေတြ အားလံုးပါ၀င္ေနမည့္ မ်က္လံုးအၾကည့္တစ္ခုသည္ပင္ လံုေလာက္လိမ့္မည္ ထင္၏။

အကယ္၍ တရားခံကိုသာ ျပည္သူ႔ေရွ႕ေမွာက္ တရားခြင္ တင္ခြင့္ရခဲ့ပါလွ်င္ အားလံုး၀ိုင္းၾကည့္ၾကမည့္ မ်က္လံုးအၾကည့္မ်ားႏွင့္ပင္
ထိုသူ ... ရွက္တတ္လွ်င္ လဲေသသြားေလာက္ပါလိမ့္မည္။
မရွက္တတ္လွ်င္လည္း သူ႔တစ္ဘ၀လံုး ေျခာက္လွန္႔ေနေပေတာ့မည္ ... ဟု က်ေနာ္ယံုၾကည္ပါသည္။

ဗံုးကြဲမႈသတင္းမ်ားက ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဆက္တိုက္လာေန၏။
အစက ၁၈ႏွစ္အရြယ္ မိန္းမငယာ္ကေလးတစ္ဦးေသ။ တစ္ဦးဒါဏ္ရာရသည္ ... တဲ့။
`ဟာ အရြယ္ငယ္ငယ္ကေလးေတြ´ ဟု စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္မိသည္။

ေနာက္ေတာ့ သတင္းထပ္လာ၏။
ဗံုးေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ ေသဆံုးသြားသူမွာ သန္႔စင္ခန္း ၀န္ထမ္း မျမစမ္းရည္ အသက္ ၃၀ ႏွစ္ျဖစ္ၿပီး ဒဏ္ရာရရွိသူမွာ သန္႔ရွင္းေရး၀န္ထမ္း မခင္ျမတ္ႏြယ္ အသက္ ၂၄ နွစ္ျဖစ္သည္ဟု သိရပါသည္။
... တဲ့။

သန္႔စင္ခန္း ၀န္ထမ္းေလးေတြ ဆိုပဲ။
သူတို႔ခမ်ာ လခမွ ဘယ္ေလာက္ရၾကရွာေလမလဲ?
ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းကေလးေတြျဖစ္၍ ဘယ္လိုမွ ၾကြယ္ပိုးၾကြယ္၀ရွိၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္မွန္း အတိအက် ခန္႔မွန္းလို႔ရပါသည္။
အလုပ္က မျမင့္မားေသာျငား ရိုးသားသန္႔စင္ေသာ အလုပ္ကို မြန္ျမတ္ျဖဴစင္စြာ လုပ္ကိုင္ၾကသူကေလးမ်ား။
သူတို႔မွာ မွီခိုေနေသာ မိသားစုေတြမ်ားရွိလိမ့္မလား?
တကယ္လို႔ရွိေနမယ္ဆိုရင္ အဲဒီမိသားစုေတြအေနနဲ႔ ေနာင္ဘယ္လိုမ်ား ဆက္ၿပီးရပ္တည္သြားၾကမွာပါလိမ့္မလဲ?

ယခုပင္လွ်င္ အခြန္အခ၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး (ရထားခ)၊ မီတာခေတြ ေစ်းတက္ေတာ့မည့္အေၾကာင္း သတင္းေတြၾကားရ၏။
ဒီလိုအခ်ိန္မွာ အိမ္၏၀င္ေငြကို အဓိကရွာေဖြေပးေနသူ ေသဆံုးသြားလို႔ကေတာ့ က်န္ရစ္သူေတြအဖို႔ ပဋာေျမလူးရမယ့္ ကိန္းေပပဲ။

ႏိုင္ငံျခားေတြမွာေတာ့ အလုပ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း ေသဆံုးသြားရွာသူဆိုလွ်င္ ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြ တနင့္တပိုးရသည္ဟု ၾကားဘူးပါ၏။
ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးေတြကိုေကာ ေပးေလ့ရွိသလား က်ေနာ္ေသခ်ာ မသိ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယခု ေသဆံုးသြားရွာေသာ ၀န္းထမ္းမေလးႏွင့္ ဒါဏ္ရာရသူမွာလည္း သူ႔အလုပ္တာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ေနျခင္းပါပဲ။
အကယ္၍ တာ၀န္မသိပဲ အျပင္သာ ေလွ်ာက္သြားေနမည္ဆိုလွ်င္ ဒီလို ကံဆိုးမႈမ်ဳိးႏွင့္ သူတို႔ရင္ဆိုင္တိုးေကာင္းမွ တိုးရေပလိမ့္မည္။
သည္ အမ်ားသံုးသန္႔စင္ခန္းဆိုတာ အစိုးရပိုင္ဆိုလွ်င္ ပင္စင္ေတာ့ ရလိမ့္မည္ ထင္၏။ ပုဂၢလိကပိုင္ဆိုလွ်င္ေရာ ...။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကံဆိုးရွာေသာ ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းေလးမ်ားအတြက္ ေထာက္ပံ့မႈတစ္ခုခုေတာ့ ျပဳသင့္သည္ဟု ထင္မိပါသည္။

ခံစားခ်က္ေတြကေတာ့ တကယ့္ကို ေျဗာင္းဆန္ေနျခင္းပါ။
ေသဆံုးသြားသူအတြက္ စိတ္မေကာင္းတာေရာ။
က်န္ရစ္မည့္ မိသားစုအတြက္ စာနာပူပန္မိတာေရာ။
လုပ္သြားသည့္ လူမဆန္ေသာ လက္သည္အတြက္ ေဒါသျဖစ္မိတာေရာ။
အားလံုးေရာျပြန္းကာ လူက ဘာအေတြးကိုမွ ဖမ္းယူဆုပ္လို႔ မရခ်င္ေတာ့။

စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေလွ်ာက္ေတြးမိသည္။
တစ္ခ်ဳိ႕လူမ်ား အေပါ့စြန္႔သြားေလ့ရွိေသာ နံရံမ်ားတြင္ ေရးေလ့ရွိသည့္ စာတမ္းတစ္ခုရွိ၏။
`ဤေနရာတြင္ ေခြးမ်ားသာ ေသးေပါက္ၾကသည္´ ဟု ေရးတတ္သည္။
ထိုစာတမ္းမ်ဳိးမွီးကာ ဗံုးေဖာက္တတ္တဲ့ေနရာေတြမွာ ..
`ဤေနရာတြင္ ေခြးေတာင္မွ အျပစ္မဲ့ျပည္သူကို ဗံုးမခြဲ။
ဗံုးခြဲသူမွာ ေခြးထက္ေအာက္တန္းက်သူမ်ား ျဖစ္လိမ့္မည္။´
ဟု ေရးထားရင္ ေကာင္းမလား။
ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူက ဘယ္ေနရာ လာခြဲမလဲဆိုတာ ႀကိဳမသိႏိုင္ေတာ့ခက္တာပဲ။
ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ဤသို႔ ဗံုးခြဲသူ ဆိုသည္မွာ သရဲေဘာေၾကာင္သူမ်ားသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း ... ဗံုးခြဲေၾကာင္းသတင္းၾကားၿပီးခ်င္းတြင္

ဘယ္အဖြဲ႕က ခြဲခြဲ၊ ဘယ္သူ ခြဲခြဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ခြဲခြဲ
လူမဆန္ေသာလုပ္ရပ္၊ သူရဲေဘာေၾကာင္ေသာ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးလုပ္ရပ္ဟု
ျပင္းထန္ အထင္ေသးစြာ ရွဳံ႕ခ် ကန္႔ကြက္ပါသည္။
ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ရွိေနသနည္း? ဘာကို ဦးတည္ေနသနည္း?
ဘယ္လိုတြက္တြက္ ဘာမွအက်ဳိးမရွိေသာ လုပ္ရပ္သာျဖစ္သည္။
အင္မတန္ ေအာက္တန္းက်ေသာ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ျပဳမူျခင္းသာျဖစ္သည္။
... ဟု က်ေနာ္ေရးမိျခင္းပင္။

ထိုစဥ္မွာပင္ ... တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်ေနာ့္နားထဲ အသံေလးတစ္သံကို ၾကားေယာင္လာမိ၏။
သမီးေမေမကို လူဆိုးေတြ သတ္သြားတယ္ .... ဟု ၀မ္းပမ္းတနည္း ေရရြတ္လိုက္ေသာ အသံ။
လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးကမွ က်ေနာ္ၾကားမိခဲ့ျခင္းပါ။

က်ေနာ့္အသိတစ္ေယာက္၏ အလွဴတစ္ခုသို႔ သြားရင္း ၾကားခဲ့ရျခင္းျဖစ္၏။
လူရင္းေတြခ်ည္းမို႔ အဲဒီအလွဴမွာ က်ေနာ္တို႔ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိလွပါသည္။
ထိုလွဴတြင္ ခ်စ္စရာအင္မတန္ေကာင္းေသာ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕၏။
ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြက နီျမန္းလ်က္။ က်စ္ဆံၿမီးတိုႏွံ႔ႏွံ႕ေလးႏွစ္ဘက္ကို ဘယ္ညာခြဲျဖာခ်ထား၏။
တစ္ေယာက္တည္း။ က်ေနာ္ထိုင္ရာ စားပြဲမွာ လာစားေနသည္။ ရွိလွမွ ေလး ငါးႏွစ္ေလာက္ပါ။
အလွဴေပးသူ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းအိမ္တြင္ ကေလးငယ္ မရွိေၾကာင္း က်ေနာ္သိသည္။
မုန္႔ဟင္းခါးကို ကိုယ့္ဖာသာ ခပ္စားရင္း ပါးစပ္မ်ားေပပြေနေသာ ကေလးငယ္ကို ရယ္ခ်င္စိတ္ႏွင့္ ခ်စ္စႏိုးၾကည့္ရင္း စပ္စုမိ၏။

`သမီး မိဘေတြေရာ၊ သမီး´ ဆိုေသာ္
`ေဖေဖႀကီးက ေနာက္ဘက္မွာ ပန္းကန္ေတြ ေဆးေနတယ္´
တဲ့။ ၾကည့္ရတာ ဒီအလွဴမွာ ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးဖို႔ ေခၚထားေသာ သူတစ္ဦးဦး၏ သမီးငယ္ျဖစ္ေပမည္။
`သမီးေမေမကေရာ ေနာက္ဘက္မွာပဲလား´
ကေလးငယ္က ေခါင္းခါ၏။ က်ေနာ္ ထပ္ေမးမိျပန္သည္။
`ေႀသာ္ ပါမလာဘူးလား သမီး´
`ေမေမ မရွိဘူး ဦးဦး´ ကေလးမေလးက တိုးတိုးေလး ေျပာသည္။
က်ေနာ္ ေခါင္းကို ငဲ့ကာနားေထာင္မိစဥ္ ေနာက္တစ္ခြန္းထပ္ေျပာျပန္၏။
... `သမီးေမေမကို လူဆိုးေတြသတ္သြားတယ္´
ထိုစကားက ပို၍တိုးပါသည္။ သို႔ေသာ္ နားစိုက္ေထာင္မိတာဆိုေတာ့ တိတိပပ က်ေနာ္ၾကားလိုက္မိ၏။
ၾကားၾကားခ်င္းပင္ ရင္ထဲ လိႈက္ကနဲျဖစ္သြားသည္။
ေျပာၿပီးခ်င္းပင္ ကေလးမကေလးက ေခါင္းငံု႕သြားသည္။

ခုနက ေတာက္ပေသာ မ်က္၀န္းေလးမ်ားတြင္ မ်က္ရည္မ်ား စြတ္စိုေနေလမလား။
ကေလး၏ စကားသံေနာက္ဆံုးတြင္ အဖ်ားခပ္ တုန္ယင္သြားျခင္းကိုေတာ့ က်ေနာ္သတိျပဳမိလိုက္ပါသည္။
သူ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့။ ဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့တာလည္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ေအးစက္တင္းမာေသာ ေလာကႀကီးကို အမိမဲ့ဘ၀ႏွင့္ ဘယ္လိုမ်ား ဒီကေလးျဖတ္သန္းေနရပါသနည္း။ ေနာက္ ဆက္ၿပီး ဘယ္လိုမ်ားျဖတ္သန္းရဦးပါမည္နည္း။
က်ေနာ္လည္း ထပ္မေမးႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေငါင္၍ ေငးၾကည့္ေနမိပါသည္။
လူႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကေလးတစ္ေယာက္ရွိေနေသာ စားပြဲ၀ိုင္းတြင္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းက လႊမ္းမိုး၍ သြား၏။

ထိုစဥ္မွာပင္ တိုက္ဆိုင္သည္ဟု ေျပာရမလား? ရက္စက္လြန္းေသာ တိုက္ဆိုင္မႈပင္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
မိသားစု တစ္စု ၀င္လာ၏။
အေဖရယ္ အေမရယ္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ရယ္။
အေဖနဲ႔ အေမက ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္ဆီက။ သမီးေလးက အလည္ေခါင္က။
သမီးေလးကို လက္ခ်င္းတြဲလို႔ ၿခံရံလို။
ကေလးက ဖေအႏွင့္ မေအ၏မ်က္ႏွာ တစ္လွည့္စီၾကည့္ကာ ရယ္ၿပံဳး၍ လာသည္။
က်ေနာ္တို႔နား ျဖတ္ေက်ာ္သြားေသာ္ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္သံလြင္လြင္ကို ၾကားရ၏

က်ေနာ္ႏွင့္ တစ္၀ိုင္းတည္းအတူထိုင္ေနေသာ မိတဆိုး ကေလးမေလးက တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ကာ ဖ်ပ္ကနဲမ်က္လႊာျပန္ခ်သြားသည္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ က်ေနာ္ ေသခ်ာသိလိုက္ပါသည္။ သူ႔မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ မ်က္ရည္မ်ား ဆို႕၍ေနၾကေလ၏။
ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာကေလး ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေမာ့မလာေတာ့ပါ။
က်ေနာ္သည္လည္း သူ႔ကို ဆက္မၾကည့္ေနႏိုင္ေတာ့။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ က်ေနာ္လည္း မ်က္ရည္၀ဲလာေသာၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္မွ သိရပါသည္။ ထိုကေလးမေလး၏ မိခင္သည္လည္း တစ္ခ်ိန္က ဗံုးကြဲမႈတစ္ခုမွာ ေသဆံုးခဲ့ရတာတဲ့။
ကေလးက လည္၀ယ္ေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္လိုညာညာ အမွန္တိုင္းသိျမင္ေန၏။
`သမီးအေမကို လူဆိုးေတြ သတ္သြားတယ္´
ထိုစကားကို ေမးသူရွိတိုင္း ေျပာျပတတ္သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုစကားေျပာၿပီးတိုင္း သူမခမ်ာ ရပ္တန္႔လိုက္ရၿမဲ။
လူဆိုးေတြက ဘယ္သူလဲ? ကေလးမေလး မသိ။
ဘာေၾကာင့္ သတ္တာလဲ? ကေလးမေလး မသိ။
ဒီလိုရက္ရက္စက္စက္လုပ္ရေအာင္ သူမအေမမွာ ဘာအျပစ္မ်ားရွိရွာလို႔လဲ? ကေလးမေလး မသိ။

သူမ ေသခ်ာသိသည္ကေတာ့ ...
မိဘႏွစ္ပါး လက္ကို တစ္ဘက္တစ္ခ်က္ကိုင္စြဲကာ လံုၿခံဳေႏြးေထြးစြာ သြားလာခြင့္၊
မိဘႏွစ္ပါး၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည္ႏူးစြာ ေမာ့ၾကည့္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕စြာ ရယ္ေမာခြင့္ကို
ဒီတစ္သက္ သူမ မရႏိုင္ေတာ့ျခင္းသာပဲ ျဖစ္ေလသည္။

(ယခု ေသဆံုးသြားရရွာေသာ အျပစ္မဲ့ သန္႔ရွင္းေရး၀န္ထမ္းမေလးတြင္ေရာ အိမ္ေထာင္ရွိေနသလား? သမီးကေလးရွိေနမလား? က်ေနာ္မသိပါ။
သမီးအေမကို လူဆိုးေတြ သတ္သြားတယ္ဟူေသာ စကားသံမ်ဳိးေတာ့ ေနာက္ထပ္ မၾကားလိုေတာ့တာ အေသအခ်ာပဲျဖစ္ပါသည္။
မၾကားခ်င္တာ မဟုတ္ပါ။ မၾကား၀့ံျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယခုေသဆံုးသြားရွာသူမွာ မိသားစုေတာ့ ရွိေနမွာေပါ့။
သမီး မမကို လူဆိုးေတြသတ္သြားတယ္။ သမီး ေဒၚေဒၚကို လူဆိုးေတြသတ္သြားတယ္ ... လို႔မ်ား ျမည္တမ္းေနၾကမလား?
အေမ့ သမီးကို လူဆိုးေတြသတ္သြားတယ္ကြယ္လို႔မ်ား တုန္တုန္ရီရီ မ်က္ရည္တစမ္းစမ္းျဖင့္ ေရရြတ္သံၾကားရေလမလား?

လွည္းတန္းလမ္းဆံုမွ ဗံုးေပါက္ကြဲသံတစ္ခုသည္ က်ေနာ္တို႔ ႏွလံုးသားအားလံုးကို ထုႏွက္ဖိဆီးေနေတာ့မည္ ျဖစ္ပါေလေတာ့သည္။)

မလိုပါဘူး
ငါ့ဟာငါလည္းလမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ပါတယ္
ဘယ္တုတ္ေကာက္မွ မလိုခဲ႔ပါဘူး
ဒါေပမယ္႔ ဧရာ၀တီဆန္ဆန္ေလ်ာက္တာေပါ႔ကြာ
မွ်တ ျခင္း ရဲ႕ တရား ကို ျမစ္တစ္စင္းလို ၾကည္႕ရင္..
ေကြ႕ေကာက္ပါတယ္၊
အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ကို မွ ျဖဴေအာင္လုပ္ခ်င္ရင္ေတာ႕ .
တိမ္တိုက္ေတြ ရွိ မွ ျဖစ္မယ္၊
ေနညိဳညဳိကလည္း ကေ၀ဆန္ေအာင္လွပါတယ္.ကြာ
အျပာေရာင္  မွအခ်စ္ျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး
ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ အကန္းေတြမျမင္ႏိုင္ေပမယ္႔
အလင္းေရာင္ကေတာ႔ အလင္းေရာင္ပါပဲ၊
အရူးရင္႕တာ ေနျမင္႕လို႕ မဟုတ္ဘူးတဲ႕ .
လွတ ပ တ ဘဝ ကို . မွ စာဖြဲ႕ရမယ္ ဆိုရင္.
ဘယ္ကဗ်ာမွ လွ ပ မွာ မဟုတ္ဘူး .
ကံ ေစစားရာ ကို ေလွာ္ေခတ္ဖို႕ အတြက္
တက္ မဟုတ္ရင္ေတာင္ တုတ္ေကာက္. တစ္ေခ်ာင္ေတာ႕ လိုမွာပဲ၊
ေလတိုက္တိုင္းလဲ ျမဴမလြင့္ပါဘူး
ငါအတြက္ေဆာင္းတြင္းက ခပ္ေစာေစာလာခဲ႔တယ္…
ကဗ်ာမွာ အလွမပါဘူးဘယ္သူေျပာလဲ…
အင္းေလ ကိုယ္႔ျမင္းကိုယ္စိုင္းခဲ႔က်တာပဲ
စစ္ကိုင္းက စၾက၀ဠာအျပင္ဘက္မွာဆိုရင္ေတာင္ သြားဦးမယ္…
ေနမ၀င္ထိေပါ႔၊
တစ္ေတာလံုး ေၾကြ ဖို႕ .ေႏြ ဆိုတာ လို မွာပဲ .
အေရာင္ေတြ ေျပာင္းတဲ႕ ပန္း ကိုမွ ခပ္ျဖည္းျဖည္းနမ္းခဲ႕ ရတာ
ဒီအေမွာင္ခန္းက ထြက္ဖို႕ ဆိုရင္
ထာဝရ တံခါးတစ္ခ်ပ္ေတာ႕ လိုမွာေပါ႕ ၊
အစကတည္းက အေသပိတ္ထားတဲ႔ တံခါးတခုလိုပါပဲ….
ဘယ္ေတာ႔မွ မထြက္ေတာ႔တဲ႔ လူဆိုတာ သူတို႔မသိဘူးထင္ပ…
စူးရွစြာ မ်က္လံုး မဖြင့္ ရမဲ႔အတူတူေတာ႔…
အေမွာင္ထဲမွာပဲ မ်က္စိမိွတ္အိပ္လိုက္ေတာ႔မယ္…
ေက်းဇူးျပဳျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ကို လူညံ႔လို႔ေခၚပါ .
ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းကင္ရဲ႔ ေျခသုတ္ခံုမွာေတာ႔ မတ္တပ္မရပ္ခ်င္ဘူး၊
အဝင္အထြက္မွာ စည္းခ်က္ေတြရွိတရ္.
တစ္ေရာင္တည္းရွိတဲ႕ ပုတ္သင္ တစ္ေကာင္ပါ
တက္သစ္စ ေမာ္ဒယ္လုိေတာ႕ ခပ္ခ်ိဳခ်ိဳ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး
အိမ္မက္ေတြ အသက္သြငး္လုိက္ရင္
ကိေလသာ ၿငိမ္တယ္တဲ႕လား
ဆိုးရြာမႈ႕ သမိုင္းမွာ မင္းရိုးးသားလိုက္စမ္းပါကြာ၊
ကာရံမပါေပမယ္႕ ရစ္သမ္မွန္တဲ႔ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္. ပါ..
ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္ေလာက္ဘယ္ေကာင္းပါ႔မလဲ…
ဘ၀နာက်ေနတဲ႔ေကာင္ပဲေလ.
စိတ္ကူးေတြလက္ဆက္မႈရွိရင္
ဘ၀မွာ ရိုးသားစရာမလိုဘူး ေနတတ္ထိုင္တတ္ဖို႔ပဲလိုတယ္….၊
ဒီထက္ဆိုးဖို႕အတြက္ ဒီေလာက္မိုက္ဖို႕လိုမွာပဲ
ေခ်ာက္ထဲ ခုန္ခ်လုိ႕ .ေအာက္ဆင္းတာလို႕ ျမင္ရင္  ကမာၻႀကီးလံုးတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး .
ရာသီတစ္ခုရဲ႕ အစ မွာ .
အိမ္အျပင္ထြက္ဖို႕ စဥ္းစားၾကည္႕
ဖိနပ္တစ္ဖက္ မရွိတဲ႕. အေတြးနဲ႕ ေပါ႕ .၊
အိမ္ထဲကိုျပန္၀င္ၾကည့္ေတာ႕
 လသာတာမဟုတ္ဘူး… ေနထြက္တယ္ဆိုတာလည္း မေသခ်ာေသးဘူး..
ေရရာျခင္း အပိုင္းအစ က ေတာ႕
ငါ ခုနစ္ဆင္ၾကယ္အျမီးေထာင္ကို
ဘယ္သူမွ အေပါင္မခံဘူး …
ps: ကဗ်ာ ဆရာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦး နဲ႕ အၿပိဳင္ ရင္ခုန္မႈ႕ တစ္ခု သက္သက္ပါ

အေဖ့ရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ

အဂၤေတအက္ကြဲရာ အေျမာင္းေျမာင္းနဲ႔

အေဖ့ရဲ႕အ႐ိုးေငါေငါ လက္အစံုမွာလည္း

ဘယ္ဆီကူးမယ္မွန္းမသိတဲ့ ၀တ္မႈန္ေတြလည္းပ်ံ႕သင္းလို႔

အေဖ့ရဲ႕စိတ္အာ႐ံုထဲ ငါ၀င္ၾကည့္ေတာ့

ေလာကဓံ႐ွစ္ပါးနဲ႔ပိတယ္။

အေဖရယ္……

ေက်ာသက္သက္ကိုခင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္၀င္ထမ္းေပးပါ႔မယ္

အေဖ့အတြက္ ႏိုင္ရာ၀န္ကို ကူမေပးရင္း

အဲ့ဒီလို…..ကၾကီးမ်ိဳးေတာ့

ကၽြန္ေတာ္ ေရးခ်င္ပါေသးတယ္။

အလြမ္းေတြရွိထားေၾကာင္း
‘ပန္းေ၀’သိလားေမးခ်င္တယ္။
လမ္းေတြ႔ရင္ ေခၚခြင့္မပိုင္ပါဘူး
ကၽြမ္းေၿမ့ခ်င္ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္မွာလားရယ္လို႔
ခိုး၀ွက္ကာ အၾကည္႔ပုန္းေတြနဲ႔
တိုးရွက္ရာ မခ်ိဆံုးပါပဲ
ၿငိထံုးလာ အလြမ္းေတြေ၀ေတာ့
ပန္းေ၀ သိမယ္။
ကိုယ့္မ်က္ရည္ ကိုယ္ရွာမေတြ႔ဘူးတဲ့
ညွိဳ႔ခ်က္ေတြ အငိုေ၀့ပါရင္း
ကမၻာခ်ဥ္းေအာင္ ပန္ေတာ္ပြင့္မယ့္
သခင့္အတြက္ ပန္းေတြရယ္
ႏြမ္းေလတယ္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ေၿဖရူး
(ေအာ္…တို႔ဘ၀က)
တမ္းမေၿပတယ္ေနာ္ မ်က္ရည္ဦး။
ေႏွာင္တြယ္တာ ခက္တာပဲပန္းရယ္လို႔
ေရွာင္ဖယ္ကာ မ်က္ႏွာလဲႊစမ္းခ်င္တာေပါ့
ေက်ာင္းခန္းဆီ ေၿခလွမ္းေတြ အေရာက္ယူဆဲမွာပဲ
တစ္ေယာက္သူ ေနာက္လူေတြ႔ေနႏွင့္ၿပီမို႔
ရင္နင့္စြာ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေပမယ့္
ၿမင္ခြင့္မွာ အေဖာ္သစ္ေတြနဲ႔ ပန္းေ၀ရယ္
(တို႔ေလ….)
မေခၚၿဖစ္ပါဘူး..။

(တာရာမင္းေ၀)

အေၾကာင္းအရာ ကို ေခါင္းစဥ္အတည္အက်မရွိပဲ ရန္ကုန္ကို ထြက္လာမိခဲ႔တယ္ေလ.. (တကယ္က အဲဒီေခါင္းစဥ္ကို မတပ္ခ်င္တာပါ..)
ေရာက္ခါစကတည္းက ေခါင္းတခါခါလည္တခါခါနဲ႔ပဲရွိေသးတယ္..။ ေယာင္ခ်ာခ်ာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္သလို႔.. ။ Driver ျဖစ္တဲ႔အခါလည္းျဖစ္တာပဲ.. ။ ကိုယ႔္ပခုံးကိုသူ႔မီွနြဲ႔ စဥ္းတုန္းက မမဲ႔ခဲ႔ဘူးဆိုရင္.။ ကိုယ္႔ ႏွလံုးသားကုိ သူေခ်မြသြားေတာ႔လည္း မ်က္ရည္က်ဖို႔မေကာင္းပါဘူး.။ ေက်ာင္းေနဖက္ေတြနဲ႔ အေဆာင္ေနရတဲ႔ ဘ၀က အေမ႔အိမ္ထက္ေကာငး္မယ္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ထင္ပါသလား။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေပမယ္.. ခ်မ္းေျမ႔ မႈေတာ႔ မရွိဘူးေနာ္....။ ဘာဆိုဘာမွ မစဥ္းစားဘဲ ရန္ကုန္ကိုေျခခ်လာတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေတာ႔ မွ ရန္ကုန္က ေႏြးေႏြးေထြးေထြးမၾကိဳ ဆိုခဲ႔ပါဘူး.. ။ ၾကိဳဆိုစရာပဲမလိုလို႔လားေတာ႔မသိဘူးေလ...။ အေမ႔အိမ္ကို ေျခရာေဖ်ာက္တဲ႔ သားတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ႔ ရန္ကုန္ဟာ ေထာင္ေခ်ာက္ပါပဲ...။ ဒါလိုပါပဲေလ ၾကာေတာ႔ လည္း ဒုကၡေတြနဲ႔ အသားက်တတ္လာတာေပါ႔.။ လွည္းတန္းကအျပန္ ငါးဆယ္ေတာင္မရွိလုိ႔ ဘက္စ္ကားမဆီးဘဲ သူငယ္ခ်င္း တေတြ ေျခက်င္ျပန္ခဲ႔ရတဲ႔ ရက္ေတြကလည္း အမွတ္ရစရာေပါ႔..။ လွည္းတန္းက ေရႊလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀ေတြ ေခၽြးသိပ္ရာ တစ္ေနရာပဲ.. ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ စံုစံုညီညီ ေပါ႔ဆိမ္႔တစ္ခြက္ကို လုေသာက္ဖူးတယ္..။ ထမင္းသုပ္တပြဲကို ႏွစ္ေယာက္စားတယ္.. ။ ၀မ္းေတြ ဆာေပမယ္႔ ဘ၀ေတြ မဟာ ခဲ႔က်ဘူးဗ်...။ အေဆာင္အျပန္ ၾကယ္မထြန္းတဲ႔ညေတြမွာ အေမ႔အိမ္အေၾကာင္း ေခါင္းစဥ္ေပါင္းမ်ားစြာ စဥ္းစားမိခဲ႔ဖူးတာေတာ႔.. ။ ကၽြန္ေတာ္ မညာခ်င္ပါဘူး ၀န္ခံပါတယ္.။ အိမ္ျပန္ဖု႔ိစိတ္ကူးအရွိတာကေတာ႔ အေမ႔ကို မခ်စ္လို႔မဟုတ္ပါဘူး.။ ေ၀းအရပ္က သားတစ္ေယာက္ ဘာေတြမ်ား အေမ႔ကို ေထာက္ေထာက္ကူကူျပဳႏိုင္မွာမို႔လို႔လဲ...။ ရန္ကုန္မွာသာတဲ႔လကလည္း အေမ႔မ်က္ႏွာေလာက္မလွပ ဘူးေလ... ။ စိုင္းထီးဆိုင္ အစ ကြမ္းယာဆိုင္ အဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ တရုံးရုံးနဲ႔... ကုန္းရုန္းထလာခဲ႔က်တဲ႔ညေတြ..။ အမွတ္တရာ ေရႊညေတြမွာ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀ေတြ လင္းေ၀ျဖာခဲ႔ေသးတယ္ဗ်ာ.. ။ ဒါကလည္း ရံဖန္ရံခါ..ပါ.။ အမွန္အကန္ေတြပဆိုျပီး ေကာစမတ္တစ္ေတြ အကုန္၀ယ္သံုးတဲ႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေကာင္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ နဲ႔ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ဗ်..။ NIVEA တရားဆြဲမယ္႔ အင္ဂ်င္ကေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခါင္းေဆာင္ပဲ....။ ေရာင္ေတာင္ေတာင္ ေၾကာင္တက္တက္နဲ႔ အသည္းကြဲသမားႏွစ္ေယာက္လည္း  ေခါင္းစဥ္းတက္တယ္ အသည္းမကြဲ ရင္မလာရတဲ႔..။ ရန္ကုန္ဟာ သူမာယာေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တမ်ဳိးျပီးတမ်ဳိးလွည့္ျဖားေနတယ္ဗ်ာ...

မိရန္ကုန္ေရ.......

လြမ္းတယ္ဟာ အိမ္ကိုလြမ္းတာလား....

လက္မထပ္ၿဖစ္မယ္႔ ခ်စ္သူေတြကို လြမ္းတာလား....

ဆိုးတူေကာင္းဖက္ တိုင္ပင္ေပၚတိုင္ပင္ဖက္ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ကို လြမ္းတာလား.....

ဘာကိုလြမ္းမွန္းမသိ လြမ္းတယ္ မိရန္ကုန္ေရ......

တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္အဲလိုေတာ႔ ညည္းမိတယ္..။ညည္းမိေတာ႔ ရပ္မသြားဘူး. ဆက္ဆက္ျပီးလာတယ္ဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္ဘ၀ရဲ႔ ဒုကၡဆိုတာ ရန္ကုန္မွာပဲေတြ႔ဖူးတာ....

မိရန္ကုန္ေရ....

နင္႔ဆီကို ထြက္လာတဲ႔အခ်ိန္ကစၿပီး ဒုကၡဆိုတာကို သိခဲ႔ရတယ္....

ကိုယံုၾကည္ရင္းႏီွးတဲ႔လူေတြကို လစ္လ်ဴရွု႕ဖုန္းပိတ္ထားခ်ိန္မွာ

....

ကိုမၿမင္ဘူးတဲ႔ အြန္လိုင္းသူငယ္ခ်င္းေတြက ဘာလို႔ ကို႔ေပၚအရမ္းေကာင္း၇တာလည္း.....

လြမ္းတယ္ မိရန္ကုန္ေရ ငါ အရမ္းလြမ္းတယ္ မိရန္ကုန္ရာ......
ဘာပဲေျပာေျပာေလ ကိုယ္ျမင္းကို ကိုယ္စိုင္းခဲ႔တာပဲ ဘယ္တံတိုင္းကိုေရာက္ေရာက္ေက်ာ္ရမွာေပါ႔..... ရန္ကုန္ေရ....။

မနက္မနက္ အိပ္ရာထ
နံနက္စာဆိုတာ ဘယ္ဟာလဲမသိတာေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ..
မ်က္ႏွာကို ကျပာကရာ သစ္ျပီး ဖယ္ရီမီွေအာင္လစ္ရတာေလ..

ေန႔လည့္စာလား..
ရုံးမွာ မွာ အသုပ္စံုဆိုလား
လက္ဖက္ရည္ဆိုလာ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုလား
ဆိုလားေတြနဲ႔ျပီးေနတာေပါ႔..

ညစာကိုေတာ႔ ..အထင္မၾကီးနဲ႔..
တခါတခါ ပဲျပဳတ္ေတာင္မပါဘူး...

ဟိုအရင္တခါကေတာ႔..ဗ်ာ..
မနက္စာက
အေဖ ၀ယ္ေကၽြးတဲ႔ အီၾကာေကြးနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ကို စားမလား
အေမေၾကာ္ေကၽြးတဲ႔.. ထမင္းေၾကာ္နဲ႔ ၾကက္ဥစားမလား
ဒါမွမဟုတ္ ဘိုးဘိုး စားဖို႔ထားတဲ႔ ႏြားႏို႔နဲ႔ ေပါင္မုန္႔မီးကင္ေလးကို ကပ္ဆြဲမလား....
အဲလိုလားေတြနဲ႔...ေပါ႔ဗ်ာ.. ။ အဲဒါေတြစားတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔က ထင္မလားမသိဘူး ဟားဟား ႏိုးႏိုး မစားဘူးဗ်
ပိုက္ဆံအိတ္ခါးၾကားထိုးျပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားထိုင္တာ... အဲဒီတုန္းက သူလုပ္ထားတာေလးေတြကို မစားလို႔  လွမ္းၾကည့္ေနတဲ႔ အေမ႔ရဲ႔ မ်က္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္မခံစားတတ္ဘူး.. မၾကည့္တတ္ခဲ႔ဘူး...။
ေန႔လည္စာေရာ...ဘယ္လိုထင္လဲ “သားငယ္ ၾကိဳက္တတ္တဲ႔ ၀က္သားကို ပုန္းရည္ၾကီးနဲ႔ခ်က္ထားတာ. ပုဇြန္ဆိတ္ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းေလးနဲ႔ သားရဲ႔.. ငပိရည္ကိုလည္း ဆလတ္ရြက္ေလးနဲ႔ တို႔စရာလုပ္ထားတယ္ ” ဖြယ္ဖြယ္ရာရာဗ်ာ.. အေမ႔စကားက နားခါးတယ္ေတာင္ထင္ေသးတယ္ .. ။ ဂိမ္းဆိုင္ကို ဒိုး... ေပါင္မုန္႔တစ္လံုးနဲ႔လည္း ျပီးခ်င္ျပီးတာ... မေျပာခ်င္ပါဘူးဗ်ာ ဒါေတြကို.... အိမ္ကိုျပန္ေရာက္တဲ႔ အခ်ိန္ထိ ထမင္းပြဲ နားမွာ ေစာင့္ေနတဲ႔အေမ႔ကို... ကၽြႏ္ေတာ္ မျမင္ခဲ႔ဘူး... ထမင္းမစားဘူးလားသား ဆိုတဲ႔ အသံကို ကၽြန္ေတာ္ မၾကားတတ္ခဲ႔ဘူး... ဒီမွာ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ ေအးကုန္မွာစိုးလို႔ ေႏြးထားတယ္ေလ ဆိုတဲ႔ အသံေတြ ကၽြန္ေတာ္ နားကိုအပ္နဲ႔ဆြေနသလိုပဲ...။
ညစာလား.. ပိုဆိုးေပါ႔... အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ငါးဆယ္နားနီးမွာ ညည့္နက္သန္းေခါင္မအိပ္ပဲ သားအျပန္လာကိုေစာင့္ေနတဲ႔ အေမ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္အျမင္ကပ္ခဲ႔တာ.. အရက္ကေလးတေထြေထြနဲ႔ .. ထမင္းအတင္းစားခိုင္းလို႔ ပန္းကန္ေတြလြင့္ပစ္တာ... စားပြဲကိုေမွာက္ပစ္တာေတြ......  အေမ႔ရဲ႔ မႏိုင္မနင္းတြဲထားတာေတြ... အေဖၾကားျပီး ဆူမွာစိုးလို႔ တိုးတိုးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကို ကပ္ေတာင္းပန္ေနတာေတြ.. ဘယ္သူအတြက္လဲဆိုတာကို မသိဘူးဗ် ။.. အိုဗ်ာ ကန္းကိုကုန္တယ္ဆိုပါေတာ႔ မသိတတ္ခဲ႔ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလး...ေလ အေမ႔လက္ရာ... ဟင္းေလးေတြ... ထမင္းေၾကာ္ ပန္းကန္ေလးေတြ... ကၽြန္ေတာ္ဘ၀မွာ ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္တဲ႔ အရာေလးေတြေလ...... အခုကၽြန္ေတာ္လိုေကာင္ကို ကံၾကမၼာက ဒဏ္ခတ္ေတာ႔ ...
ေမေမေရ.. ေမ႔ေမ႔ သားငယ္ေကာင္းေကာင္းၾကီးငတ္ျပီေလဗ်ာ.....။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခြင့္အေရးေတြ ျပန္လည္ရရွိခဲ႔ရင္ေတာ႔.. သားေလ ေမေမပါတဲ႔ လူစံုညီတဲ႔ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလးမွာ ထမင္းစားခ်င္ေသးတယ္ေမေမေရ...................

ကာေတာ႔ ၾကာခဲ႔ပါျပီ ဒါေပမယ္သိပ္မၾကာေသးဘူး.. လြန္ေလခဲ႔ျပီးေပမယ္.. ေျခရာေတာ႔ ေကာက္လို႔ရေသးတယ္...။ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာေနေပမယ္. ငါတို႔မေ၀းေသးပါဘူး..။ တခါတခါ နင့္အသံကို ၾကားေယာင္မိလို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာေတာင္ လိုက္ရွာမိပါေသးတယ္။
ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေမးမယ္ဗ်ာ... “လြမ္းဖို႔ အတြက္ ဘယ္သူက ခ်စ္ခဲ႔ဖူးပါလဲ..“ ကၽြန္ေတာ္မပါဘူးဗ်ာ... အဲဒီထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္က လြမ္းရမယ္မွန္းသိသိနဲ႔ခ်စ္ခဲ႔တဲ႔ေကာင္ေလ...။ ေလေျပေတြ ျပာလဲ႔လဲ႔ တိုက္ခတ္ခ်ိန္မွာ.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀ဲပ်ံရင္းေတြ႔ခဲ႔က်တာပါ..။ ေနေရာင္ျခည္ကလဲ ခပ္ေဆြေဆြ က်ေရာက္လို႔ေပါ႔...။ အေထြအထူးေျပာစရာမလိုေပမယ္႔...ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔အခ်စ္ကို .ကန္ေတာ္ၾကီးက သက္ေသခံမွာပါ... ။ ႏူးညံ႔သိမ္ေမြ႔စြာ မိန္းကေလး လိုမေနတတ္တဲ႔ မိန္းကေလးကို ငါ ႏုးညံ႔စြာ ခ်စ္ခဲ႔တယ္.. ။ ေနာင္တေတြ ရမွာမွန္းသိသိ နဲ႔.. ေနာင္တကို ရဲရဲလက္ခံႏိုင္ေအာင္ ခ်စ္ခဲ႔တာ... ။ သူမ်ားေတြေျပာက်တယ္ဗ်. ။
“ခ်စ္သူလက္တဖက္ကို ဆြဲကိုင္ထားတာ ကမာၻတျခမ္းကို ပိုင္ဆိုင္ရသလိုပဲတဲ႔..“
ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကို ဟားတိုက္ရင္းေျပာလိုက္ခ်င္တယ္..။
ကၽြန္ေတာ္ကေလ.....
“ အၾကည့္တစ္ခ်က္နဲ႔တင္... စၾက၀ဠာတစ္ခုလံုးကို သိမ္းပိုက္ရဲတယ္ဗ်ာ..“ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ႔ အခ်စ္မွာ သကၤာမကင္းစရာတစ္ခုမွမပါခဲ႔ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖဴစင္ခဲ႔က်ပါတယ္..။ ေန၀င္ခ်ိန္ေတြကို အတူတူထိုင္ရင္း ေကာင္းကင္က တိမ္ေတြကို ေငးၾကည့္ခ်င္တာကေတာ႔ စိတ္ကူးသက္သက္ရယ္.။ ကန္ေဘာင္မွာအတူတူထိုင္ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိေပမယ္႔... လျပည့္ညေတြမွာ ခ်စ္သူကို ရင္ခြင္ထဲမွာထားရင္း..လမင္းၾကီးဆီက ထမင္းဆီဆမ္းေရႊလင္ပန္းကို မေတာင္းဘဲ.... ကဗ်ာေတြ ရြက္ျပခ်င္တဲ႔ စိတ္ကူးကေတာ႔.. ေ၀႔၀ဲစြာတိုက္ခိုက္လာတဲ႔ ေလစိမ္းေတြေအာက္မွာ..လြင့္ပါးစြားေပ်ာက္ဆံုးခဲ႔တယ္..။ အစကတည္း ဇာတ္သိမ္းကို ၾကိဳသိေပမယ္.. ဘ၀စာမရေတာင္ တခဏတာ ခ်စ္ၾကည့္မိခဲ႔တာ.. ။ တကယ္ေတာ႔ အစကတညး္က ႏွစ္ေယာက္စလံုးက
အေျဖမရိွိတဲ႔ ပုစာၦကို အေျဖညိွ ၾကည့္ခဲ႔တာ....ေလ.. ေနာက္ဆံုးေတာ႔ေလ... အၾကြင္းက်န္ဖို႔ ေနေနသာသာ သုညေအာက္ အႏုတ္ေတာင္ အထည့္ခံလိုက္ရတဲ႔ ဘ၀ ကံၾကမၼာတရားက အတိအက်ကို စားသြားခဲ႔တာေလ..။ အခ်စ္က ... ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ျပဳစားဖို႔ သူ႔လက္ေတြကို ဘယ္နတ္ဘုရားဆီ ျဖန္႔မိုးေတာငး္ခံခဲ႔တာလဲ မသိဘူး.. ငါတို႔လည္း ရီေ၀ေမွာင္မိုက္စြာ ယစ္မူးခဲ႔တယ္..။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔လည္း အားလံုး ျပိးဆံုးသြားခဲ႔တာပဲေလ.....

တကယ္႔တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီေန႔ ရက္ေတြမွာ မဖူးပဲ ပြင့္ခဲ႔ရတဲ႔ေကာင္မုိ႔..... ေမွာင္ေနခဲ႔တာပါ......

အခ်စ္ဆိုတာရဲ႔ ေနာက္မွာ ...
ကၽြန္ေတာ္ မေၾကာက္တ႔ဲ အလြမ္းဆိုတာအျပင္..
နာက်င္ေၾကကြဲမႈေတြ ရွိေနမယ္ဆိုရင္ေတာ႔..
စိမ္းကားခ်င္းမပါသေရႊ...
ကၽြန္ေတာ္ မွားပါေစ ....
ေနာင္တမရဘူး......။


ကၽြန္ေတာ႔ကို ေမွာ္ႏြယ္ေန႔စြဲမ်ားေပးခဲ႔တဲ႔ သူကို အမွတ္တရ သတိရမိလို႔ပါ....

လင္းေ၀တဲ႔ အၾကည့္ေတြ..
သင္တုန္းဓားလို႔ စူးရွ ထက္ျမတ္တဲ႔ အသံ...
......................................
မာေက်ာတဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သူမ ကို ပံုေဖာ္ၾကည့္မိခဲ႔ပါတယ္.. ။ ေျပာျပရင္ယံုႏိုင္မလားမသိဘူး.. ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးထဲက သူမထက္ အျပင္က သူမက ပိုမိုလို႔ေတာင္.. သာလြန္ေနပါတယ္...။ သူမနဲ႔ ညေန ခင္းမွာ အရာရာ ဟာ ကေ၀ဆန္ေအာင္လွပေနပါတယ္.။ ရီေ၀တဲ႔ မ်က္လံုးအၾကည့္တစ္ခ်က္နဲ႔တင္ ကၽြန္ေတာ္ကို သိမ္းပိုက္သြားတယ္ေလ... ။ ရယ္သံလြင္လြင္ေလးကို ၾကားလိုက္ရတဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ႔...အရာရာကို စြမ္းေဆာင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အသင့္ျဖစ္ေနခဲ႔ျပီ..။  ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ႔ ဖူးတယ္ အၾကည့္တစ္ခ်က္နဲ႔ စၾကာ၀ဠာတစ္ခုလံုးကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ႔တယ္... ။ အဲဒါအခ်စ္ပဲ ထင္ရဲ႔...။ အရာရာကို မာေက်ာစြာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္တတ္တဲ႔ သူမဟာ.. ကၽြန္ေတာ္ အေပၚမွာ ေတာ႔ ကေလးတစ္ေယာက္လိုႏူးညံ႔ျပီး အျပစ္ကင္းစင္ေနတတ္ပါတယ္.. ။ သူမဆီက ခၽြ႔ဲ ႏြဲ႔တဲ႔ စကားေတြ ၾကားရလိမ္႔မယ္လို႔.. ေျမာ္လင့္မထားခဲ႔တာေတာ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္အလြန္မဟုတ္ပါဘူး..။ ၾကယ္စံုညေတြလို႔.. ခ်ယ္ရီေတြ အျပဳံလိုက္ေ၀က်ေနသလို႔... လင္းေ၀သစ္ရွ တဲ႔ ေနျခည္ေအာက္မွာ... စံပယ္ေတြလိႈင္ေနသလို႔...မ်ဳိး. ႏွင္းဆီနဲ႔ တူတဲ႔ သူမကို ဆူးမညွိဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးတပ္မက္စြာ နမ္းရႈိက္ခဲ႔ပါတယ္..။ ဘုရားသခင္လက္ေတာ္ထဲက ပန္းတစ္ပြင့္လို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔ ရက္ေတြဟာ.. ႏုနယ္ပ်ဳိမ်စ္လြန္းခဲ႔ပါတယ္...။ ညေနခင္းေတြတိုင္း ညဘက္ေတြတိုင္း... အတူရွိေနခဲ႔တာေပါ႔. ။ အတူရွိခဲ႔တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ရင္ခုန္သံေတြ နီးစပ္ေနခဲ႔တာကိုေျပာတာပါ..။

“ဒုကၡနဲ႔ တခါေတြ႔တိုင္း ခ်စ္သူလက္ကို တစ္ခါကိုင္ပါရေစ”တဲ႔..။

ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အသံတစ္ခ်က္၊ မ်က္ေစာင္းတခါ ၊ ဘယ္အရာမဆို ဘ၀ျဖစ္ႏိုင္ရဲ႔ဗ်...။ ပိုတယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္လြန္တယ္လို႔မွတ္လိုက္ပါ..။ ေယာက်ား္တိုင္းရဲ႔ ဘ၀မွာ အေမျပီးရင္ သူ႔ခ်စ္သူဟာ အခမ္းနားဆံုးမိန္းမဆိုတာကိုေတာ႔ ျငင္းခ်က္ထုတ္မယ္သူ႔ခပ္ရွားရွား...။ အဲဒီ ခပ္ရွားရွားထဲမွာမွ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒါကို ခပ္မ်ားမ်ားပါတဲ႔သူေလ....

ျပဳိကြဲတဲ႔ ညေနခင္းဟာ.. မာန္နတ္ရဲ႔ က်ိန္စာ က်မ္းပိုဒ္ တစ္ခ်က္လို... မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ကာ.. ဟူးဟူးဟားဟား ရယ္သံေတြနဲ႔ တေစၦတစ္ေကာင္လို႔.. ကၽြန္ေတာ္ႏွလံုးသားကို ရက္စက္စြာ ကုတ္ျခစ္ခဲ႔တယ္.။ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေအာင္ ေလာင္ျမိဳက္ခဲ႔တယ္..။
ကၽြန္ေတာ္ေလ ကၽြန္ေတာ္႔... သူမလက္ခ်က္နဲ႔ပဲ အနက္ရႈိင္းဆံုးထိုးက်တယ္...။ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလိုပဲ... သူမရဲ႔ ၾကိဳးဆြဲခ်က္နဲ႔ ကံၾကမၼာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စည္းျခားပစ္လိုက္တယ္....။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကားမွာရွိတာေတြကေတာ႔ ဒ႑ာရီ တစ္ခုလိုကို ၾကြင္းက်န္ေနခဲ႔မွာပါ...။ က်န္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀မွာ ပင္လယ္ကိုေတာင္ လႈပ္ႏိႈးဖို႔ အင္အားမရွိေတာ႔ပါဘူး...။

ဒါေပမယ္႔ေလ..အသည္းၾကားထဲက ပြင့္ခဲ႔ႏွင္းဆိတစ္ပြင့္ မိုးျမင့္ဆီ ပ်ံပါေစ... ကၽြန္ေတာ္ေ၀ေနတုန္းပါပဲ..။ အဲဒါေၾကာင့္ ကဗ်ာဆရာေတြကေျပာက်တာ.......
“အရႈံးပါပဲ.....ဒါေပမယ္႔.. သဘာ၀က်လြန္းတဲ႔အခါမွာ ..
သိမ္းထားခ်င္ေအာင္လွတယ္“ တဲ႔..

သဘာ၀က်လြန္းတဲ႔ ကၽြန္ေတာ႔္ရဲ႔ အရႈံးကို ကၽြန္ေတာ္သိမ္းထားဦးမွာပါ..။ ဒါေပမယ္႔ေလ.....

”ႏွင္းဆီမခူး
ႏွင္းဆူးလာညိွ
သူ႔အညႈိးလား
ငါ့အဆိုးလား”

လားဆိုတာကိုေတာ႔......................

လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဘိလပ္ရည္ (ကိုကာကိုလာ၊ စပရိတ္၊ ပက္စီ)ကို ႀကိဳက္ၾကတယ္။ အဲဒီအရည္ေတြက ခ်ဳိတယ္၊ စူးရွတယ္၊ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားတယ္။ လူငယ္ေတြက ေသာကအရသာကို သိပ္မသိၾကဘူး။ လူ႔ဘဝရဲ႕ ခ်ဥ္၊ ခါး၊ ဖန္၊ စပ္ အရသာကို နားမလည္ၾကေသးဘူး။ သူတို႔သိတာက ခ်ဳိတဲ့အရသာပဲျဖစ္တယ္။ သူတို႔အၾကည့္ထဲမွာ ေလာကႀကီးဟာ အရသာစံုတဲ့ဘိလပ္ရည္ႀကီးျဖစ္တယ္။

အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ထဲဝင္ရၿပီ။ ခ်စ္သူလည္း ရၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘိလပ္ရည္ကေန ေကာ္ဖီကို သူ စေျပာင္းေသာက္တယ္။ ေကာ္ဖီက ခါးတယ္၊ ခ်ဳိတယ္၊ ေမႊးတယ္၊ ဖန္တယ္။ သူ႔ကို ႀကီးျပင္းရင့္က်က္တဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ခံစားေစတယ္။ အေျပာင္းအလဲမ်ားၿပီး ရႈပ္ေထြးတဲ့သူ႔စိတ္နဲ႔လည္း လိုက္ဖက္တယ္။ သူ႔မွာရုန္းကန္ႏိုင္တဲ့ စိတ္ျပင္းျပမႈေတြ၊ အေတြးေတြရွိတယ္။ တစ္အိုးတစ္အိမ္ထူေထာင္မယ့္ လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လည္းရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္အကိုင္နဲ႔အခ်စ္က သူ႔ကို ေသာကတခ်ဳိ႕ ေပးေကာင္းေပးလိမ့္မယ္။ တစ္ခါတေလ အၿပံဳးနဲ႔ သူမ်က္ရည္က်တတ္တယ္။ တစ္ခါတေလ အငိုနဲ႔ သူရယ္ေမာတတ္လာတယ္။ သူခံစားရတယ္၊ သူငိုေၾကြးရတယ္။ ေကာ္ဖီလို ခ်ဳိလိုက္၊ ခါးလိုက္၊ ဖန္လိုက္၊ ေမႊးလိုက္.... ဒါေပမဲ့ ဒီလိုခံစား၊ ငိုေၾကြးရတာကို သူေပ်ာ္ေနတတ္တယ္။

လူလတ္ပိုင္းေရာက္လာေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္တာကို သူႏွစ္သက္လာတယ္။ ေရေႏြးၾကမ္းထဲက လက္ဖက္ေျခာက္နံ႔က သင္းလိုက္ ေပ်ာက္လိုက္၊ အခ်ိန္အတိုင္းအဆမဲ့ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းတယ္။ ေရေႏြးၾကမ္းကိုေသာက္လိုက္ရင္ လွ်ာေပၚမွာ ခါးသက္ေမႊးႀကိဳင္တဲ့ရနံ႔ တင္က်န္ခဲ့တယ္။ ေနရာတစ္ခု အတည္တက်ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့သူ႔ဘဝမွာ သဘာဝမက်တဲ့၊ လက္ေတြ႔မဆန္တဲ့အျမင္ဆိုတာလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေနဝင္ရီတေရာမွာ ဆည္းဆာေနရဲ႕အလွက တာရွည္မခံဘူးဆိုတဲ့ သေဘာတရားကို သူနားလည္လာေတာ့ ဘဝထဲက တစ္စကၠန္႔၊ တစ္မိနစ္ကို သူတန္ဖိုးထားတတ္လာခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ေန႔ရက္တိုင္းကို ရိုးရွင္းေပ်ာ္ရႊင္တာနဲ႔ပဲ သူကုန္ဆံုးေစခဲ့တယ္။

အရြယ္အိုမင္းလာေတာ့ ေရေသာက္ရတာကို သူႏွစ္သက္လာတယ္။ ေရထဲမွာ အခ်ဳိမပါဘူး။ ေကာ္ဖီမပါဘူး။ လက္ဖက္ေျခာက္မပါဘူး။ ရိုးရိုးပလိန္းႀကီးဆိုေပမယ့္ နည္းနည္းခ်င္းငံုေသာက္ရင္ ခ်ဳိျမျမအရသာကို ရတယ္။ လူ႔ဘဝမွာ သူျမင္ေတြ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ အတက္အက် ဒီေရလိႈင္းတံပိုးေတြ၊ သူေတြ႔ႀကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ ေအာင္ျမင္၊ က်ရႈံးမႈေတြ ဒါေတြအားလံုးဟာ မ်က္စိေရွ႕က အခိုးအေငြ႔ေတြျဖစ္ခဲ့ကုန္ၿပီ။ ကုလားထိုင္ေပၚ သူမွီထိုင္ရင္း ေနာက္ေၾကာင္းကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ အရာအားလံုး အားလံုးက ေရလို အရသာမဲ့ရိုးရွင္းေနခဲ့ၿပီ..........

ႏိုင္းႏိုင္းစေန

There was a girl named Becca and a boy named Joe. Becca was in a burning house. None of the firefighters could get in the house because the fire was too big. Joe dressed in one of the fire suits and got into the house. When he got up the stairs, the steps fell off behind him. When he got into her room he sealed the door up behind him. He held her tight, kissed her, huged her, then said that he loved her. She asked what was wrong, and he said that he was going to die. Her eyes widened as she began to cry. He picked her up and jumped out of the four story house. He landed on his back with her on top of him. He died to save her life.



ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းအခ်စ္သူရဲေကာင္းၾကီးသို႔....

အပြင့္ကိုခူး
အဖူး ငါ့မွာ က်န္ေသးတယ္ …

အဖူးကို ဖ်က္
အခက္ ငါ့မွာ က်န္ေသးတယ္ …

အခက္ကို ခ်ိဳး
အရိုး ငါ့မွာ က်န္ေသးတယ္ …

အရိုးကို ႏွဳတ္
အငုတ္ ငါ့မွာ က်န္ေသးတယ္ …

အငုတ္ကိုပယ္ေရြ႕
မ်ိဳးေစ့ ငါ့မွာ က်န္ေသးတယ္ …

မနက္ၿဖန္ဆို ငါပင္ပ်ိဳသည္
ေဝစည္စိမ္းလွ်က္ သီးပြင့္ရြက္ႏွင့္
ခက္လက္ေဝဆာ ေၿမကမၻာမွာ
သာယာဝင့္လန္း ေမတၱာဖ်န္းၿပီး
ငါ့လမ္း ငါေလွ်ာက္ေနဦးမယ္ … ။

ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေမေမ.....ေမေမ.... ေမေမ..
ေမေမေရ သားက ေမေမ့ ကေလးပါ။ ေၾသာ္ .. ေမေမကေတာ့ သားကိုဘယ္သိ၇ွာမွာတံုး ။သားက
အခုမွ သံုးပတ္ပဲရွိေသးတာကို ..။ စိတ္မပူပါနဲ. ေမေမရယ္ .. ေနာက္ေတာ့
သားကိုေမေမ ေတြ.လာမွာပါ ။ ေမေမ့ကိုေလ သားအေၾကာင္းေလးကို သားကိုယ္တိုင္
နဲနဲေျပာျပခ်င္တယ္ .. နားေထာင္ေပးေနာ္ ေမေမ။

သားနာမည္က မိုးမိုးလို.ေခၚတယ္ ေမေမရဲ.။ သားမွာေလ
မ်က္ခံုးလွလွေလးေတြရွိတယ္.. နက္ေမွာင္တဲ့ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္ေလးေတြ ွရွိတယ္။
အခုေတာ့ သားမွာမရွိေသးဘူးေပါ့ .. ဒါေပမယ့္ သားေမြးလာရင္ ေတာ့ရွိလာမွာ
ေမေမရဲ. ။
သားေမြးလာရင္ေလ .. သားက ေမေမ့ရဲ. တစ္ဦးတည္းေသာ သားေလးျဖစ္လာမွာ ။
"ဒီသားအမိနွစ္ေယာက္ အကဲကိုပိုလြန္းတယ္" လို. ေမေမနဲ.
သားခ်စ္ၾကမွာကို ပတ္၀န္းက်င္က အဲ့လိုေျပာၾကမွာ ျမင္ေယာင္ေသး ဟိဟိ ။ သား
ေဖေဖ့ကိုေတာင္ မလိုဘူးလို.ထင္တယ္ .. ေဖေဖ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ ..

သားေစာ္ကားတာမဟုတ္ပါဘူး.. ဘာလို.လဲ ဆိုေတာ့ သားကလဲ အေမ့ကို အရမ္းခ်စ္တယ္

..ေမေမကလဲ သားကိုအရမ္း ျပန္ခ်စ္မယ္လို. သားထင္တယ္။ ေမေမ

သားကိုအရမး္ခ်စ္တယ္မလားဟင္ ?? သားတို. သားအမိနွစ္ေယာက္လံုး တူတူ

ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စည္းစည္းလံုးလံုး ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းၾကမယ္ေလ ။


သားကတိေပးပါတယ္ ေမေမရယ္...

ဒါနဲ.ေလ သားၾကီးလာရင္ေလ .. သား ဆရာ၀န္ၾကီး သိပ္ျဖစ္ခ်င္တာ ေမေမရဲ. ...
အထူးကု သမားေတာ္ၾကီးလာရင္ေလ လူနာေတြ

အသက္ကိုကယ္နိင္မွာဗ် .. သားေတြးရင္းနဲ. ေပ်ာ္ေနျပီ ေမေမရယ္ ...


ေဟာဗ်ာ ... ဒီေန.ပဲ ေမေမ့ ဗိုက္ထဲမွာ သားရွိေနတာ ေမေမသိသြားျပီ ။ ေမေမ

သိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ေနာ္ .. ေမေမဘယ္သူကိုမွ မေျပာဘဲ မေနနိင္ေအာင္ျဖစ္ေနတယ္ေနာ္

... ေမေမ မ်က္နွာေလးေပၚမွာ အျပံဳးပန္းေတြ ေ၀ေနတာ သားျမငရတယ္ ေမေမ..။

အဲ့အျပံဳးေလးေတြ ဟာ သားဘ၀မွာ ပထမဆံုး ျမင္ရတဲ့ အျပံဳးေလးပါ ..


အဲ့ဒီ့အျပံဳးေလးဟာ သားဘ၀မွာ အေကာင္းဆံုး အျပံဳးေလး ပါ ေမေမရယ္...


အဲ့ေန.မွာပံဲ ခ်က္ခ်င္း ေမေမ ေဖေဖ့ကို သားအေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္တယ္ေလ။
ေမေမက အရမ္းကို

စိတ္လွဳပ္ရွားေနတာေလ .. ဒါေပမယ့္ေလ .. ေဖေဖက ေမေမ့လို မဟုတ္ဘူးဗ်။ သူက

မၾကိဳက္တဲ့ အမူအရာျပေနတယ္ဗ်။ ေပ်ာ္တဲ့ပံုလဲ ေပါက္၀ူး ။


ေမေမ့ေရ လုပ္ပါဦး ေဖေဖ့ က စိတ္ဆိုးတဲ့ မ်က္နွာၾကီးျဖစ္လာျပီ ..
သားေၾကာက္လာျပီေနာ္ ေမေမရယ္...

တကယ္ေတာ့ ေပ်ာ္ရမွာ မဟုတ္ဘူးလားဟင္ ေမေမ??

ေဖေဖ စေျပာပါေလေရာ .. အဲ့စကား ဘယ္လိုေခၚပါလိမ့္ ?? ေၾသာ္ .. သားသိျပီ

ဟိုဟာေလ.. " ဗ်စ္ ေတာက္ ဗ်စ္ ေတာက္ " ဆိုလားပဲ။ ထားပါေတာ့ေလ။ သူေျပာတဲ့

စကားေတြထဲမွာ ပိုက္ဆံအေၾကာင္း ၊ ကုန္က် စရိတ္ေတြအေၾကာင္း

ဘာေတြမွန္းမသိဘူးဗ် .. စံုေနတာပဲ ။ သားေတာ့ တစ္ခုမွ နားမလည္ဘူးေမေမ။

အဲ့ဒါဘာေတြ ေျပာေနတာလဲဟင္ ... ပိုက္ဆံဆိုတာ ဘာၾကီးလဲဟင္ ?? ထားလိုက္ပါ

ေမေမရယ္ ။ ေနာက္ေတာ့ သားသိလာမွာ မလား ဟိဟိ .. ေက်ာင္းတက္ရင္ ဒါေတြ

နားလည္လာမွာပါ။ သားေလ ေက်ာင္းအရမ္း တက္ခ်င္ေနျပီ ေမေမရယ္ ..


ဟာ ဟာ ဟာ..... က်ြန္ေတာ္ဒါေတြ ေတြးေနတံုး မွင္ေသေသသြားတယ္..

ေဖေဖက ေမေမ့ကို လွမး္ရုိက္လိုက္တယ္ ..

ေမေမေနာက္ကို လန္က်သြားတယ္ဗ် .. ေမေမက လက္ေထာက္ျပီး သားကို ကာကြယ္လိုက္တယ္ေလ...

သားက ေတာ့ ဘာမွေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး ေမေမရယ္ ..


သားေလ အေမ့အတြက္ လံုး၀ကို စိတ္မေကာင္းဘူး ေမေမရယ္ ..

ျပီးေတာ့ ေမေမ စျပီး ငိုပါေလေရာဗ်ာ .. သားေလ အဲ့အသံကို လံုး၀ မၾကိဳက္ဘူးဗ်ာ..

အရမ္းမုန္းတာပဲ .. ဘယ္လို အသံလဲေတာ့ သားမသိဘူး .. ေမေမ့ ပါးစပ္ကထြက္သမွ်

အသံေတြထဲမွာ အဲ့ အသံကို သားလံဳး၀ မၾကိဳက္ဘူး ေမေမရယ္ .... ။ ေဖေဖ က

ေမေမ့ကို " ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ .. ကိုယ္မွားသြားတယ္ .. မင္းကို ခ်စ္ပါတယ္"

လို.ေျပာျပီး ေမေမ့ကို ဖက္ျပီး နွစ္သိမ့္တယ္။


သားေလ တကယ္ရူးခ်င္လာပါျပီ ေမေမရယ္ .. ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ဘာလို.ရိုက္ေသးလဲဟင္ ..

သားနားမလည္နိင္ေတာ့ပါလား ေမေမရယ္ .. ေခါင္းေတြေတာင္ မူးလာျပီ..


ေမေမ.. သားကို ေမေမ ျမင္ရျပီလားဟင္ ?? ေမေမ့ ဗိုက္ေလး ပူလာျပီေနာ္ .. ။ ေမေမေလ

ဖြားဖြားနဲ. Shopping ထြက္ျပီး အ၀တ္အသစ္ေတြ ၀ယ္တယ္ေလ .. ေမေမ့ဗိုက္ေလး

ပူလာေတာ့ အက်ီ္ေတြ မတန္ေတာ့ လို.လားဟင္ ?


ေမေမ သားကို သီခ်င္းေလးေတြ ဆိုျပတယ္ .. သားဘ၀မွာ အဲ့အသံက
အခ်ိဳျမိန္ဆံုးပါပဲဗ်ာ ... နားေထာင္လို.ကို မ၀ဘူး ေမေမရယ္ ..

ေမေမ။ သားကို ေစာင့္ေနေနာ္ သားမၾကာခင္ လူ.ေလာကထဲ လာခဲ့မယ္ .. သားေမြးလာရင္ေလ

အေမ့အတြက္ သားအေကာင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ ေမေမရယ္ ... စိတ္ခ်ပါ.. ေမေမ့ကို

သားရင္ထဲ အသဲ ထဲက ကို ခ်စ္မွာပါ ။



ေမေမေရ .. သားအခု ေျခေထာက္ေလးေတြ လက္ေလးေတြ လွဳပ္လို.ရျပီဗ် ..
သားဘာလို.လွဳပ္လဲသိလား ?? ေမေမက ဗိုက္ေပၚလက္ကေလးတင္ျပီး ပြတ္တဲ့အခါဆိုရင္

သားကလဲ လက္ေလးေတြ ေျခေလးေတြ လွဳပ္ျပီး အခ်က္ေပးတာေပါ့ ဟိဟိ ေပ်ာ္လိုက္တာ

.. ေမေမနဲ. သားနဲ. ကစားေနတာေလ ..။



ဒီေန. ေဖေဖက ေမေမ့ကို လာေတြ.တယ္ .. သားေၾကာက္တယ္ေမေမရယ္။ ေဖေဖ ဘာေတြ
အထူးအဆန္းလုပ္ျပီး ေလွ်ာက္ ေျပာေနလဲမသိဘူး ေမေမ။ သူက ေမေမ့ကို မလိုဘူးတဲ့

ျပီးေတာ့ သူက ေမေမ့ကို ရုိက္ျပန္ေကာ .. ျပီးေတာ့ ေမေမနဲ. ေဖေဖ စကားေတြ

မ်ားၾကတယ္ေလ ..


သားအရမး္ကို ေဒါသထြက္တာပဲဗ်ာ .. ေဖေဖ့ကို မုန္းတယ္။ ေမေမ စိတ္သာခ်ထားလိုက္

.. သားေမြးလာရင္ေလ ေမေမ့ကို ဘယ္သူမွ အနိင္မက်င့္ေစ ရဘူး ..

သားကာကြယ္ေပးမယ့္ ။ ေဖေဖ တကယ္ဆိုးတယ္ဗ်ာ .. ေမေမက သူ.ကို လူေကာင္းလို.

ထင္ထားလားမသိဘူးဗ်ာ .. သားအတြက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ သားခ်စ္တဲ့ ေမေမ့ကို

သူရုိက္တယ္ေလ။ ျပီးေတာ့ သူကေျပာတယ္ .. သားကို မလိုခ်င္ဘူးတဲ့ ။ သူက

သားကိုဘာလို. မုန္းေနတာလဲ ဟင္။ သားမွာ ဘာမ်ား အျပစ္ရွိလို.လဲ ဟင္ ။ သားကို

ရွင္းျပပါဦး ေမေမရယ္ .. သားသိခ်င္လို.ပါဗ်ာ ... ။



"ေမေမ.. ေမေမ... ေမေမ.." သားေခၚေနတာၾကားလားဟင္ ေမေမ။ ဒီည ေမေမ သားကို
ဘာမွလဲ မေျပာဘူးေနာ္..

ေမေမဘာျဖစ္ေနတာလဲ ဟင္ .. ေမေမ ေနေကာင္းရဲ.လား ဟင္ ?? သားစိတ္ပူလို.ပါ


အခုဆို ေမေမ ေဖေဖနဲ. ေတြ.တာ သံုးရက္ၾကာသြားျပီေနာ္..။ ေမေမ အဲ့ေန.က စျပီး

သားကိုဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး ၊ သားကိုလဲ မကိုင္ေတာ့ဘူး ၊ ေမေမ

သားကိုဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူး ။


ေမေမ သားကိုေကာ ခ်စ္ေသးရဲ.လားဟင္?

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သားကေတာ့ ေမေမ့ကို ခ်စ္ေနမွာပဲ..

သား ေမေမအိပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆို အရမ္းေပ်ာ္တယ္သိလား .. ဘာလို.လဲဆိုေတာ့ ေမေမက

အိပ္ရင္ ဗိုက္ေပၚလက္တင္အိပ္တဲ့ အက်င့္ရွိတယ္ေလ.. သားကိုဖက္ထားတယ္လို.

သားခံစားရတယ္ ေမေမရယ္...။


ဒါေတြက ေမေမအိပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပါပဲ .. ေမေမနိိးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘာလို.

အဲ့လိုမလုပ္ေတာ့တာလဲ ေမေမရယ္.. အရင္တံုးကလို ဘာလို . မလုပ္ေတာ့တာလဲ

ေမေမရယ္ .. သားငို ခ်င္လာျပီေနာ္.. ။


သားေလ အခုဆို ၂၁ ပတ္ရွိျပီ ေမမေရဲ. ။ ေမေမ သားအတြက ဂုဏ္မယူ ဘူးလားဟင္
..?? သားတိို. ဒီေန. ေနရာသစ္ကို

သြားမယ္လို. ေမေမနဲ. ဖြားဖြား ေျပာေနသံၾကားတယ္ .. သားေတာ့

အဲ့ေနရာေတာ့မသိဘူး .. ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ.ေတာ့ ...


အဲ့ေနရာက ေဆးရံုလို. ေခၚတယ္လို. ေျပာတာပဲ .. သားေတာ့ သိ၀ူး .. သိလဲ
သိခ်င္ပါဘူးေလ ။ ေမေမနဲ. တူတူ၇ွိေနရင္ သားေပ်ာ္ပါတယ္ ေမေမရယ္...။

ေၾသာ္ သားသိျပီ ေဆးရံုဆိုတာ ဆရာ၀န္ေတြ၇ွိတဲ့ ေနရာမလား ? ေမေမ့ကို

သားေျပာဖူးပါတယ္ .. သားၾကီးလာရင္ ဆရာ၀န္လုပ္မယ္ဆိုတာေလ... အခု

သားအဲ့ေနရာကို သြားရမယ္ဆိုေတာ့ အတိုင္းမသိ ၀မ္းသာေနတယ္

ေမေမရယ္..စိတ္လဲလွဳပ္ရွားေနတယ္

ဗ်ာ ။ ေမေမ့ကို ေျပာျပခ်င္လိုက္တာဗ်ာ .. ဟိဟိ ...။


ေမေမ .. သားတျဖည္းျဖည္း ေၾကာက္လာျပီ.. ။ ေမေမ့ နွလံုးခုန္သံ
ေတြျမန္လာသလိုပဲေနာ္..။ေမေမ ဘာေတြေတြးေနတာလဲ ေတာ့ မသိဘူး .. ဒါေပမယ့္ သား

ေလးစားရတဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီးက ေမေမ့ကို ဘာေတြလဲ မသိဘူးေျပာျပေနတယ္ဗ် ..။

သားသိေနတယ္ေနာ္ ေမေမ... တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာေလ။ သားေၾကာက္လာျပီ

ေမေမရယ္ .. တကယ္ေျပာတာပါ .. ေၾကာက္လာျပီ.. ။ ေမေမ.. သားကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့

စကားေလးသာ ေျပာေပးပါဗ်ာ .. သားအဲ့ဒါဆို စိတ္ေအးသြားမွာပါ ။ ေတာင္းပန္ပါတယ္

ေမေမရယ္ .. ေျပာပါ ေျပာပါ။


သားကေတာ့ ေမေမ့ကို အရမ္း အရမ္း ခ်စ္တယ္လို.ေျပာခ်င္တယ္ ေမေမရယ္..။


ေမေမေရ .. သားကိုကယ္ပါဦး .. !!! သူတို.သားကို ဘာေတြလုပ္ေနလဲ မသိဘူး

..သားဆရာ၀န္ၾကီးေတြကို မုန္းသြားျပီ .. ဆရာ၀န္ၾကီး မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး ..

ေမေမ့.. သားနာလို.ပါ ေမေမရယ္ .. ကယ္ပါေမေမရယ္ .. သူတို.ကို ရပ္ခိုင္းေပးပါ

ေမေမရယ္ .. သားမခံနိင္ေတာ့ဘူး အား!! အား!! အား!! နာတယ္ နာတယ္!! ...

ေမေမ့ကို ခ်စ္.. ခ်စ္ ..ခ်စ္... တယ္... တယ္..

ေနာ္..........................
...


/iv./iv./iv./iv/iv./iv/
iv...../iv ....
______________________________________ (Heart Beats)


ေမေမ.. သားအခု အႏၱရယ္ ကင္းသြားပါျပီ ေမေမရယ္ .. သားအခု နတ္ျပည္မွာေလ
နတ္သား နတ္သမီးေလးေတြနဲ. အတူတူရွိေနပါတယ္ေမေမ။ Angle ေလးေတြက ေမေမ

ဘာလုပ္လိုက္လဲဆိုတာ သားကိုေျပာျပတယ္.. ေမေမ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ် လိုက္တာတဲ့ (

Abortion )



ေမေမရယ္ ... လုပ္ရက္လိုက္တာ .. ဘာလို.အဲ့လို လုပ္ရတာလဲဟင္ ? ေမေမ သားကိ
ုမခ်စ္ဘူးလား ? သားက ေမေမ့ကို ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး ျဖစ္ေစခဲ့လို.လား ?

ေမေမရယ္ ေဖေဖ မရွိလဲ သားေမေမ့ကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားမွာပါ ေမေမရယ္..

သားရယ္ အေမရယ္ ဘ၀ကို ရုန္းကန္ျဖတ္သန္းမယ္လို. သားေမွ်ာ္လင့္ထားတာပါ ေမေမရယ္.. ။

ေမေမရယ္ သားကေတာ့ ေမေမ့ကို အသဲ ေပါက္ထြက္မတတ္ ခ်စ္ပါတယ္ေမေမရယ္။ သားကို

ဘာလို.ျပန္မခ်စ္တာလဲဟင္ .. ေမေမသားကို အရမး္ခ်စ္မယ္လို. သားထင္ထားတာပါ

ေမေမရယ္..။ သူတို. သားေလ လူ.ဘ၀ကို ေရာက္ခ်င္တယ္ ေမေမရယ္။ ဒီဘ၀မွာ

မေနခ်င္ဘူး ေမေမရယ္။ သားျပန္လာခ်င္တယ္ ေမေမရယ္ ။ သားၾကီးလာရင္ေလ ေမေမကို

ပညာရွင္ၾကီးျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားျ
ပိး လုပ္ေက်ြးမွာ.. ( ဆရာ၀န္ေတာ့
သားမျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး ၊ သား မုန္းသြားျပီ )

ေမေမရယ္ .. သားကို ဘာလို.မခ်စ္တာလဲ ဟင္ ?

သားေလ ေမေမမ်က္နွာကို အေ၀ကပဲ ျမင္ဖူးတာ .. အနီးကပ္ျမင္ခ်င္တယ္ေမေမရယ္ ..
သား အေမ့ကို နမ္းခ်င္တယ္..

ေမေမနဲ. သားနဲ. ေဆာ့ခ်င္တယ္.. ေမေမနဲ. သားနဲ. ညဘက္ ၾကယ္ေလးေတြ တူတူေရ ခ်င္တယ္ ...

သားေလ လူေတြ အလယ္မွာ ထြက္ျပီး ဒါငါ့အေမကြ လို. ေအာ္ေျပာခ်င္တယ္ ေမေမရယ္..


သာဆႏၵ ေတြ ဘာလို. မျဖစ္လာရတာလဲဟင္...


သား အေမ့ကို ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္က နဲလို.လားဟင္ မလံုေလာက္ခဲ့လို.လားဟင္ ??

သား ေလာက မွာ အလုိခ်င္ဆံုးက ေမေမသားကို ျပန္ခ်စ္လာတာကိုပါပဲ..

သား အေမ့အေပၚ အမွားလုပ္မိလုိ.လားဟင္.. အမွားလုပ္မိတာ၇ွိရင္
ေတာငး္ပန္ပါတယ္ ေမေမရယ္..



ေဟာ .. ေမေမ သားကို နတ္သားေလး ေတြ လာေခၚေနျပီ သြားေတာ့မယ္ေနာ္ ေမေမ...


သား ေမေမကို တစ္ခု လွမ္းေျပာလိုက္မယ္ေနာ္ .. ေမေမေတာ့ ၾကားပါ့မလားမသိဘူး


" သား အေမ့ကို အရမ္း အရမ္း ခ်စ္ပါတယ္ဗ်ာ ... "


Every abortion is just…



One more heart that was stopped.

Two more eyes that will never see.

Two more hands that will never touch.

Two more legs that will never run.

One more mouth that will never speak.

က်ြန္ေတာ္ ဒီစာေလးရဲ. မူရင္း (English version) ကို ဖတ္ျပီးျပီးခ်င္း ..
မ်က္ရည္က်မိလို.ဗ်ာ...


ဒါေၾကာင့္ မေနနိင္ေတာ့ဘဲ ဘာသာေလးျပန္ျပီး ဒီစာေလးေရးလိုက္တာပါဗ်ာ ..

က်ြန္ေတာ္ ဘာသာျပန္တာ မေကာင္းခဲ့ ဘူးဆိုရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ...

န၀ေဒးႀကီး ေရး - ညိဳ႕ညိဳ႕ျပာျပာ အစခ်ီ အျဖည့္ခံရတု

(၁) ညိဳ႕ညိဳ႕ျပာျပာ၊ ဆင္းျပင္လ်ာမူ၊ ျပစ္မွာမစက္၊ ဆယ္ႏွစ္သက္က၊ ေခ်ာညက္ညြတ္သြယ္၊ နတ္ႏွင့္ဆြယ္၍၊ ရြယ္လည္းရြယ္ပ်ဳိ၊ ညိဳလည္းညိဳ၀င္း၊ ျဖဴ ရႊင္းေရာရု၊ ေနာင့္သက္စုကို၊ ႏိႈင္းရႈေခ်မူ၊ ထြားျပာျဖဴသည္။ ။ မတူ၏သို႔ တူ၏သို႔။

(၂) မို႔မိုအာကာ၊ မိုးေဒ၀ါလွ်င္၊ ဗယ္ညာ ေတာင္ေျမာက္၊ ေလျပည္ေလွာက္၍၊ ျဖိဳးေျဖာက္ရုိးရဲ၊ လွ်ပ္ပန္းၾကဲလ်က္၊ မစဲညင္းညင္း၊ က်ဴးတည့္လွ်င္း၍၊ ပ၀င္းလွည့္လို၊ လြမ္းစိမ့္ဆိုသို႔၊ ေလခ်ိဳေပါင္းညီ၊ ႐ံုးစုၿပီမွ၊ မယ့္ဆီတူ႐ူ၊ သည္မိုးျဖဴသည္။ ။ ကလူ၏သို႔ ျမႇဴ၏သို႔။

အျဖည့္ခံရတု
န၀ေဒးႀကီး

ရွင္သူရဲဆို အျဖည့္ရတု
(၃) သို႔သို႔ဘာသာ၊ မယ္႔ေနရာကို၊ အာကာမႈိင္းေ၀၊ ေန႔တိုင္းေစြက၊ သက္ေ၀ျမခဲ၊ သူရဲေၾကာင့္သာ၊ လြမ္းဗ်ာပါမူ၊ တိမ္ျပာမကြက္၊ တိမ္နက္မည္းမို႔၊ တိမ္ေျခညိဳ႕ႏွင့္၊ ထပ္ပို႔မစဲ၊ ရြာသြန္းၾကဲက၊ ပုလဲပမာ၊ ဆင္းကလ်ာလွ်င္၊ သစၥာျမဲတူ၊ တ-လ်က္ဟူသည္။ ။ မျဖဴ၏သို႔ ျဖဴ၏သို႔။

အျဖည့္ရတု
ရွင္သူရဲ

န၀ေဒးႀကီး ေရးခဲ့တဲ့ အျဖည့္ခံရတုကို ရွင္သူရဲက ျဖည့္ဖို႔က်န္တဲ့ တပိုဒ္ျဖည့္ေရးလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ "ျဖဴ ရႊင္" (ျဖဴစင္ၾကည္ရႊင္ျခင္း) ကို "ျဖဴ ရႊင္း" ဆိုၿပီး ကာရန္ငဲ့ကာသံုးသြားတာကို သတိျပဳေစလုိပါတယ္။
ကလူ၏သို႔၊ ျမႇဴ၏သို႔ စကားလံုးေလးကေတာ့ လွလြန္းလို႔ ဒီေန႔အထိ သံုးေနၾကတုန္းပါ

တစ္ဘဝလံုး အရက္ေစာ္နံသြားရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့
ရိုးရိုးေလးပါပဲ ..
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပုလင္းကြဲနဲ႔ ခြဲၾကည့္တာပါ။

ဟိုေန႔က ဘံုဆိုင္ထဲ ငုံ႕အဝင္ ..ခေရပင္ၾကီးနဲ႔ ပက္ပင္းတိုးၿပီး
  2011.. မိုးစက္ေတြ ..တနင့္နင့္ .. ေဝတယ္ ..

အၿမည္းမရွိဘူး တြဲေသာက္ရတဲ့လူၾကီးက တူးေစာ္နံတယ္
ခုႏွစ္စင္ၾကယ္ေၿပာင္ ဂၽြမ္းတစ္ဝက္ေထာင္တာေတာင္မွ
ငါလုိ (၁၂)နာရီေကာင္ကို ဘယ္သူကမွ အေပါင္မခံဘူး …

မၾကာခင္ အိမ္ၿပန္ေတာ့မွာပါ
တစ္ခြန္း ႏွစ္ခြန္း အနစ္မြန္းခံၿပီးရင္ ၿခဴသံေပးလိုက္ရံုပါ
သူ႔လမင္းကို .. ကိုယ္ လက္လွမ္း မမီေၾကာင္း ေၿပာရတာ
ပုလင္းနံပါတ္ မမွတ္မိေလာက္ေအာင္ကို ခါးတယ္ ..။

ကိုယ္ထင္တယ္
က်မ္းစာထဲမွာ မပါတာေတြ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ရဲ႕
အာဒမ္က …
ဧဝ ကိုေပးခဲ့တာ …
နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းထဲ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ ။

As I stare at the stars
I think for a while
Of the day our love began
And it makes me smile
The feeling of love
A soft sweet kiss
Always on my mind
Impossible to resist
You gaze into my eyes
Your innocence shared
You gave yourself to me
And showed me you cared
Now I think of today
All the things I’ve missed
They simply don’t compare
To that soft sweet kiss
I need you by my side
Everyday my love will prove
That you belong here with me
Your whole life through
Just lean into me
Show me that you miss
The love that started
With that soft sweet kiss................

မိတ္ေဆြတစ္ဦးနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူ႔မွာ အလုပ္ႏွစ္ခုရွိေပမယ့္ ဝင္ေငြနည္းတဲ့အေၾကာင္း ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာျပတယ္။ နည္းပါးတဲ့ သူ႔ဝင္ေငြကို ေခြ်တာသံုးမွ မိဘ၊ ေယာကၡမ၊ မိန္းမနဲ႔ ကေလးတို႔ရဲ႕အသံုးစရိတ္အျပင္ မိသားစုစားဝတ္ေနေရး ဖူလံုမွာျဖစ္တယ္။ ဒါနဲ႔မ်ား သူဘာေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသလဲဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားလို႔ မရခဲ့ဘူး။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္က အိႏၵိယမွာ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ၾကံဳခဲ့တဲ့အျဖစ္ေၾကာင့္လို႔ သူကရွင္းျပပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ သူဟာ အၾကီးအက်ယ္ နလန္မထူႏိုင္ေအာင္ စိတ္ပ်က္ခဲ့လို႔ အိႏၵိယကို စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ တစ္ေနရာမွာ အိႏၵိယမိခင္တစ္ဦးဟာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ညာလက္ကို ဓားနဲ႔လွီးျဖတ္ေနတာ ေတြ႔လိုက္တယ္။ အကူအညီမဲ့ မိခင္ရဲ႕မ်က္လံုးနဲ႔ ကေလးငယ္ရဲ႕ နာက်င္ေအာ္ညည္းသံကို ယေန႔ထက္တိုင္ သူၾကားေယာင္ဆဲ ျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာျပတယ္။ သားလက္ကို ဘာေၾကာင့္ အေမျဖတ္ရသလဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေမးမိတယ္။ ကေလးငယ္ အရမ္းဆိုးလို႔လား? လက္မွာ အနာေရာဂါတစ္ခုခု ကူးစက္ေနလို႔လား? တစ္ခုမွ မဟုတ္ပါဘူး... ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ ႏိုင္ေအာင္လို႔ လို႔ မိတ္ေဆြက ေျဖပါတယ္။ မိခင္တစ္ဦးက သားကို တမင္တကာ ဒဏ္ရာ အနာတရျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတာဟာ လမ္းေပၚမွာေတာင္းရမ္းစားေသာက္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ၾကည့္ျပီး စားလက္စ ေပါင္မုန္႔ကို လြတ္ခ်မိတဲ့အထိ သူအ့ံၾသတုန္လႈပ္ သြားခဲ့မိတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ လြတ္က်သြားတဲ့ ေပါင္မုန္႔ကို ဝိုင္းလုဖို႔ ကေလးတစ္သိုက္ သူ႔အနား ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာခဲ့တယ္။ သဲေတြေပေနတဲ့ ေပါင္မုန္႔ကို ဝိုင္းလုၾကတာဟာ ငတ္မြတ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ တုန္႔ျပန္မႈဆိုတာ သူနားလည္လိုက္တယ္။
ဒီျမင္ကြင္းက သူ႔ကိုေခ်ာက္ခ်ားေစခဲ့ျပန္တယ္။ လမ္းညႊန္ကို အနီးအနား ေပါင္မုန္႔ဆိုင္တစ္ဆိုင္ ေမာင္းပို႔ခိုင္းျပီး ဆိုင္ထဲရွိသမွ် ေပါင္မုန္႔အားလံုးကုိ သူဝယ္ယူလိုက္တယ္။ ေပါင္မုန္႔အားလံုးရဲ႕ တန္ဖိုးက ၁ဝဝက်ပ္ေတာင္(USD) မျပည့္ခဲ့ေပမယ့္ ေပါင္မုန္႔အထုပ္ ၄ဝဝ ရခဲ့တယ္။ (တစ္ထုတ္ကို ၂၅ဆင့္ မက်ခဲ့ဘူး) ေနာက္ျပီး ေငြတစ္ရာနဲ႔ ေန႔စဥ္ အသံုးအေဆာင္တစ္ခ်ဳိ႔ ဝယ္လိုက္တယ္။ ေပါင္မုန္႔၊ အသံုးအေဆာင္ အျပည့္တင္ထားတဲ့ ကားနဲ႔ လမ္းေပၚမွာေတြ႔တဲ့ မသန္မစြမ္း ကေလးငယ္ေတြကို သူေဝမွ်ေပးလိုက္တယ္။ ကေလးေတြက ဝမ္းသာအားရ သူ႔ကို အေလးျပန္ျပဳခဲ့တယ္။ ၂၅ဆင့္ေတာင္ တန္ဖိုးမရွိတဲ့ ေပါင္မုန္႔တစ္ခ်ပ္အတြက္ လူတစ္ခ်ဳိ႕က ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေပ်ာ္ရႊင္ရတယ္ ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကို သူပထမဆံုးခံစားလိုက္မိတယ္။
"ငါဟာ ကံေကာင္းတဲ့လူ၊ ငါ့ခႏၶာကိုယ္က မခြ်တ္မယြင္း ျပည့္စံုေနတယ္။ အလုပ္ရွိတယ္။ မိသားစုရွိတယ္။ စားစရာေတြကို ၾကိဳက္တယ္၊ မၾကိဳက္ဘူးလို႔ ဂ်ီးမ်ားဖို႔ အခြင့္အေရးရွိတယ္။ ဝတ္ဖို႔ အဝတ္အစားရွိတယ္။ ဒီကလူေတြ မရွိတာေတြကို ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ ငါ့မွာ အခြင့္အေရး ရွိခဲ့တယ္" လို႔ သူေရရြတ္ခဲ့မိတယ္။ မိတ္ေဆြရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကို နားေထာင္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ခံစားၾကည့္တယ္။ ေတြးၾကည့္တယ္။"ငါ့ဘဝ တကယ္ပဲဆိုးသလား? ဆိုးရင္လဲ ဆိုးခဲ့ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီပံုျပင္ကိုနားေထာင္ျပီး ငါ့ဘဝ ဒီေလာက္မဆိုးေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ားေရာ?
ဒါမွမဟုတ္ ငါ့ဘဝ ကံဆိုးလိုက္တာလို႔ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားထင္ခဲ့တဲ့တစ္ေန႔ လမ္းေပၚမွာ ေတာင္းရမ္းစားဖို႔ လက္တစ္ဖက္ ဆံုး႐ႈံးရတဲ့ ကေလးငယ္ကို ေတြးျမင္ၾကည့္လိုက္ပါ။
"ေက်နပ္တယ္၊ ျပည့္စံုတယ္" ဆိုတာ ကိုယ္လိုခ်င္တာကို ရသြားလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ရွိတာနဲ႔ ေရာင့္ရဲတင့္တိမ္ ေနတာျဖစ္တယ္။

(၁)
အခ်ိန္ကား (၁၉၉၄) ခုႏွစ္။
ေနရာကား သန္လ်င္တဘက္ကမ္း။

အေၾကာ္သည္ ေဒၚေအးစိန္၏ အိမ္တြင္ လူစည္ကားေနသည္။ ဖတဆိုးသားေလး
ေက်ာ္စြာမင္း ဆယ္တန္းကို ႏွစ္ဘာသာဂုဏ္ထူးျဖင့္ ေအာင္သည္မို႕
အခမ္းအနားေလးတခု က်င္းပေနျခင္းျဖစ္သည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွ လူအမ်ားကို
မုန္႕ဟင္းခါးပြဲေလးႏွင့္ ဧည့္ခံေနရင္း ေဒၚေအးစိန္ရင္ထဲတြင္
၀မ္းနည္း၀မ္းသာခံစားေနရသည္။ ၀မ္းနည္းသည္က ခင္ပြန္းသည္အတြက္၊ ၀မ္းသာရသည္က
ခ်စ္လွစြာေသာ သားေလးအတြက္။ ခင္ပြန္းသည္ဆံုးပါး သြားျပီေနာက္မွာ ဘ၀ကို
ပင္ပင္ပန္းပန္း ရုန္းကန္ရင္း သားေလးကို လူလားေျမာက္ေအာင္ တာ၀န္ယူခဲ့ရသည္။
ေျခာက္ႏွစ္ဆိုေသာကာလမွာ ပင္ပန္းပါဘိျခင္း။ အခုေတာ့
ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ပါသည္။ သားေလးဆယ္တန္းေအာင္သြားျပီ။ အေၾကာ္သည္
မုဆိုးမသားေလး ဘြဲ႕ရပညာတတ္ျဖစ္ေအာင္ ဆက္ၾကိဳးပမ္းရဦးမည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
အေမရဲ႕သားေလး ဘယ္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာမငယ္ေစရ။

"အေမေပ်ာ္လိုက္တာသားရယ္၊ ငါ့သားေလးအတြက္ အေမဂုဏ္ယူတယ္သိလား။ တကၠသိုလ္
ဆက္တက္ေနာ္သား။ အေမထားေပးမယ္"

"အေမလဲ ပင္ပန္းေနပါျပီအေမရယ္။ အေမပိုက္ဆံ မကုန္ေအာင္ေလ သားစစ္တကၠသိုလ္ပဲ
သြားေတာ့မယ္"
"ဘာ----"

သားေလးရဲ႕ စကားသံအဆံုးမွာ သူမတကိုယ္လံုး ေအးစက္ေတာင့္တင္းသြားသည္။
"အမယ္ေလး၊ ကိုေသာင္းမင္းရယ္"လို႕သာ တမ္းတဟစ္ေအာ္ျပီး
ငိုလိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားသည္။

"သားရယ္။ စစ္တကၠသိုလ္ေတာ့မသြားပါနဲ႕။ မင္းအေဖေသရတာ စစ္တပ္က ပစ္တဲ့
ေသနတ္က်ည္ဆံေၾကာင့္ဆိုတာ သားလဲသိသားနဲ႕"

လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္ႏွစ္က အတိတ္ဆိုးမ်ားကို ျပန္သတိရလာသည္။ ကိုေသာင္းမင္းက
ကုန္းလမ္းပို႕ေဆာင္ေရး (ကပရ)က ၀န္ထမ္း။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုမွာ
ပါ၀င္ဆႏၵျပခဲ့ရင္း စစ္တပ္မွပစ္ေသာ ေသနတ္က်ည္သင့္ျပီး
ေသဆံုးခဲ့ရတာျဖစ္သည္။

"သားသိပါတယ္အေမရယ္။ ဒါေပမယ့္ သားတို႕မွာ ေရြးစရာလမ္းမွ မရွိေတာ့တာပဲ။
သားတကၠသိုလ္တက္ျပီး ဘြဲ႕ရေတာ့ေကာ အလုပ္ရမွာမွ မဟုတ္တာပဲ အေမရယ္။
အခုရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးမွာ ဘြဲ႕ရတကၠစီေမာင္းသမားေတြမွ အမ်ားၾကီးရယ္။
စေဘာ္တင္စရာေလးရွိရင္ေတာ့ တကၠစီေလး ေမာင္းလို႕ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ သားတို႕မွာ
စေဘာ္တင္စရာေငြေတာင္ ရွိတာမွမဟုတ္တာပဲ။ ျပီးေတာ့ အေမပင္ပင္ပန္းပန္း
ရွာထားတဲ့ ေငြေတြနဲ႕ ေက်ာင္းမတက္ပါရေစနဲ႕ အေမရယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ
စစ္တကၠသိုလ္တခုတည္းပဲ ထြက္ေပါက္ရွိေနတာ"

"ေက်ာ္စြာမင္း၊ သားေလးရယ္။ သားအတြက္ အေမၾကိဳးစားလာခဲ့သမွ်ဟာ
လူသတ္သမားျဖစ္ဖို႕ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ မလုပ္ပါနဲ႕"
"သားဆံုးျဖတ္ျပီးျပီအေမ။ သားဘ၀တက္လမ္းအတြက္ ဒီအက္စ္ေအကိုပဲသြားခ်င္တယ္"

(၂)
အခ်ိန္ကား (၂၀၀၅) ခုႏွစ္။
ေနရာကား ရန္ကုန္ျမိဳ႕ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းသစ္။
"သမီး၊ ဆံုးျဖတ္ျပီးျပီလား"

ေမေမ့ရဲ႕ ေအးစက္စက္အသံေၾကာင့္ လင္းလင္းႏြယ္ မ်က္ႏွာေလးငယ္သြားရသည္။
ခ်စ္သူက လက္ထပ္ခ်င္သည္ဆို၍ ေမေမ့အား ေျပာျပ အသိေပးရျခင္းျဖစ္သည္။
စစ္တပ္မွ အရာရွိငယ္ေလးမို႕ ေမေမမျငင္းေလာက္ပါဘူး ထင္ထားမိသည္။
"ေမေမကသေဘာမတူလို႕လားဟင္"
"မတူရံုတင္မကဖူးသမီး။ အဲလိုလူစားမ်ိဳးေတြနဲ႕ မပတ္သက္ခ်င္ဘူး"
"ဘာျဖစ္လို႕လဲေမေမ"

"ေမေမဟာ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀တဲ့မ်ိဳးရိုးက ဆင္းသက္လာေပမယ့္ လူတန္းစားလံုး၀
မခြဲတတ္တာ သမီးသိတယ္ေနာ္"
"သိပါတယ္ေမေမ"

"ေမေမလူတိုင္းကို ေမတၱာထားႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအထဲမွာ
ဒီလိုလူေတြမပါဘူး။ လူသတ္သမားေတြ မပါဘူး"
ေမေမ့ မ်က္၀န္းထဲက နာၾကည္းမွဳ အရိပ္ေတြကို ျမင္ေတြ႕ေနရတာမို႕ သူမမွာ အသံပင္မထြက္ရဲ။

"လူနာေတြကို ေမေမသိပ္ခ်စ္တယ္သမီး။ ေမေမတို႕ဆရာ၀န္၊ ဆရာမေတြ အလုပ္ဆိုတာက
လူနာေတြကို ကယ္ဖို႕။ ေဆးရံုဆိုတာ လူ႕အသက္ေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ်
ၾကိဳးစားကယ္တင္ေနတဲ့ေနရာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က စစ္တပ္ဟာ
လူ႕အသက္ေတြကို ကယ္တင္ေနတဲ့ ေဆးရံု၀င္းထဲကို ေသနတ္ေတြနဲ႕ ပစ္ခဲ့ၾကတယ္။
လူသတ္ပြဲေတြကို ရပ္ပါေတာ့လို႕ ေတာင္းဆိုခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္၊ ဆရာမေလးေတြကို
ေသြးေအးေအးနဲ႕ သတ္ပစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီျမင္ကြင္းေတြကို မ်က္၀ါးထင္ထင္
ေတြ႕ထားရတဲ့ ေမေမဟာ ဒီလိုလူမ်ိဳးတေယာက္ကို ကိုယ့္မိသားစုထဲ
အ၀င္မခံႏိုင္ဘူးေနာ္သမီး"

"ေမေမရယ္။ အဲဒီတုန္းက ကိုကိုတို႕ပါခဲ့တာမွမဟုတ္တာ။ အခုတပ္မေတာ္ၾကီးကလဲ
ေျပာင္းလဲေနပါျပီ ေမေမရဲ႕။ အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး"

"ေတာ္စမ္းလင္းလင္းႏြယ္။ မင္းသားေခါင္းဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ
စြပ္ထားႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ ေမေမတခြန္းပဲ ေျပာမယ္ေနာ္သမီး။
လံုး၀သေဘာမတူႏိုင္ဘူး။ ေယာက်္ားမရွားပါဘူးသမီးရယ္။ သမီးၾကိဳက္တယ္ဆိုရင္
လမ္းေဘးက ဆိုက္ကားသမားကို ေရြးလာလဲ ေမေမသေဘာတူမယ္။ ဒါေနာက္ဆံုးေျပာတာ"

အင္မတန္ျပတ္သားထက္ျမက္လွေသာ ေမေမ့ကို သူမ ဘာမွျပန္မေျပာရဲေတာ့ပါ။
သို႕ေပမယ့္ ကိုကို႕ကိုလဲ မခြဲႏိုင္။ အခ်စ္အတြက္ စြန္႕စားဖို႕
သူမဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ တဦးတည္းေသာ သမီးေလးကို
ေမေမ မစြန္႕ပစ္ရက္ႏိုင္ပါဘူးေလ။

(၃)
၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ မတ္လ။
တပ္ရင္း ( ) အရာရွိအိမ္ယာ။
"မင္းကို ၀တ္တာ၊ စားတာ၊ ေနတာ၊ ထိုင္တာ ဂရုစိုက္ပါလို႕ ငါဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ"
"အဲလိုေျပာရေအာင္ က်ြန္မက ဘာေတြ လုပ္ေနလို႕လဲကိုကို"
"ဒီေန႕အခမ္းအနားမွာ မင္း၀တ္လာတဲ့ စိန္နားကပ္ၾကီးကို ေျပာေနတာ"

"ဒါဘာထူးဆန္းလို႕လဲကိုကို။ စိန္အပါး၀ိုင္းနားကပ္။ က်ြန္မတို႕
မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ ဒီလိုပဲ ၀တ္ခဲ့ၾကတာပဲ။ အခမ္းအနားပဲကိုကို။ ၀တ္မွာေပါ့"

"မင္း၀တ္ထားတာေတြၾကည့္ျပီး၊ တပ္ရင္းမွဴးကေတာ္
ဘယ္ေလာက္မ်က္ႏွာပ်က္ေနတယ္ဆိုတာ မင္းမျမင္ဘူးလား"

"ဘယ္တတ္ႏိုင္မွာလဲကိုကို။ ကိုယ့္ရွိလို႕ကိုယ္၀တ္တာပဲ။ ျပီးေတာ့ ဒါက
သူတို႕လို မတရားသျဖင့္ စီးပြားရွာလာဘ္စားျပီး၊ ရထားတဲ့ ရတနာေတြမွမဟုတ္တာ။
မိဘအေမြပဲေလ။ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္းေတြ"

"မင္းစကားေတြ ဘယ္ေရာက္ေနလဲဆိုတာ မင္းသိသင့္တယ္ေနာ္။ မင္းအခုေနေနတာ
စစ္တပ္ကြ။ မင္းယူထားတဲ့ ေယာက်္ားက စစ္သား"

"ဘာလဲကိုကို။ စစ္တပ္ဆိုတာ ဒီလိုၾကီးႏိုင္ငယ္ညွဥ္း လုပ္ေနတဲ့ေနရာမ်ိဳးလား။
ေယာက်္ားရဲ႕ အထက္အရာရွိ မိန္းမေတြေရွ႕မွာ ကိုယ့္မိဘ အေမြရတနာေလးကိုေတာင္
ထုတ္မ၀တ္ရတဲ့ ေနရာမ်ိဳးလား"

"စစ္တပ္ဆိုတာ အထက္လူၾကီးေတြကို ရိုေသေလးစားရတဲ့ ေနရာမ်ိဳးကြ။
လူၾကီးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာအရိပ္အကဲကို သိရတယ္။ သူတို႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနရမယ္။
လူၾကီးကေတာ္က စိန္၀င္ရင္ ကိုယ္က ေရႊပဲ၀တ္ရမယ္။ သူတို႕ကို
တုျပိဳင္သလိုမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွမျဖစ္ရဘူး"

"ေတာ္စမ္းပါကိုကိုရာ။ အဲဒီၾသ၀ါဒေတြကို ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျခြေနဦးမွာလဲ။
မေျပာခ်င္လို႕ ၾကည့္ေနတာေနာ္ကိုကို။ က်ြန္မပညာတတ္မိန္းမ။ ပညာ၊
ဥစၥာရွိေပမယ့္ က်ြန္မမေမာက္မာဘူး။ ဘယ္တုန္းကမွ လူတဘက္သားကို
ႏိွမ့္ခ်မဆက္ဆံဘူး။ ကိုကို႕ကို ခ်စ္လြန္းလို႕သာ ကိုကို႕
လူၾကီးမိန္းမေတြရဲ႕ ေမာက္မာမွဳေတြကို သည္းခံေနတာေနာ္။
လူၾကီးကေတာ္ဆိုတာေတြကို ေျခသလံုးဖက္ ဒူးတုပ္ခယေနရတဲ့ဘ၀ကို သိပ္ျပီး
ေက်နပ္လြန္းတယ္မထင္နဲ႕"

"မေက်နပ္ေတာ့ မင္းကဘာလုပ္ခ်င္လဲ။ မင္းဟာ ငါ့မိန္းမ။
ဗိုလ္ၾကီးေက်ာ္စြာမင္းရဲ႕ မိန္းမ။ ဒီေတာ့ ငါ့အထက္က
အရာရွိကေတာ္ေတြအားလံုးဟာ မင္းရဲ႕ အထက္လူၾကီးေတြပဲ။ ရိုေသေလးစားရမယ္။
ခိုင္းတာလုပ္ရမယ္။ ဒါပဲ"

"ဟုတ္ပါတယ္။ ဘာလုပ္လို႕ရမွာလဲ။ က်ြန္မကိုက က်ြန္ေယာက်္ားကို
ယူခဲ့မိတာကိုး။ က်ြန္မိန္းမပဲျဖစ္ရေတာ့မွာေပါ့"

သူမရဲ႕ ေပါက္ကြဲေအာ္ဟစ္သံအဆံုးမွာ ဗိုလ္ေက်ာ္စြာမင္းရဲ႕ လက္က
ေလထဲသို႕ေျမာက္တက္သြားသည္။
"မင္းလက္ကို ခ်လိုက္စမ္း၊ ေက်ာ္စြာမင္း"

သူမမ်က္စိပိတ္လိုက္မိစဥ္မွာ ကယ္တယ္ရွင္ ေမေမ့အသံက ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။
သမီးကို စိတ္မခ်သူ ေမေမက ေဆးခန္းအျပန္ဆို တခါတေလ ၀င္လာေနက်။

"မင္းကိုဒို႕က ေယာက်္ားေကာင္းတေယာက္လို႕ ထင္ထားတာ။ လက္စသတ္ေတာ့ တကယ့္
လူဖ်င္းလူညံ့ပါလား"
"လင္မယားၾကားမွာ ၀င္မပါခ်င္ပါနဲ႕ အန္တီ"

"ပါရမယ္ေက်ာ္စြာမင္း။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ လင္းလင္းႏြယ္ဟာ
ဒို႕သမီးျဖစ္ေနလို႕ပဲ။ သမီးတေယာက္ရဲ႕ အႏၱရာယ္ကို ကာကြယ္ဖို႕ အေမတေယာက္မွာ
တာ၀န္ရွိတယ္"

"အန္တီ့သမီးမွာ ဘာအႏၱရာယ္မွ က်ေရာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ မလိမၼာလို႕၊
လူအရိပ္အကဲနားမလည္လို႕ က်ြန္ေတာ္က ဆံုးမေနတာ"

"ဒို႕သမီးကို လူရာ၀င္ေအာင္ အေမတေယာက္အေနနဲ႕ ဆံုးမလမ္းညႊန္ခဲ့ျပီးသား။
လူအရိပ္အကဲ ဆိုတာကိုလဲ သူနားလည္တယ္။ သူ႕အခြင့္အေရးကိုလဲ သူနားလည္တယ္။
ဧည့္ခံပြဲဆိုတာကို ဘယ္လို၀တ္စားသြားရမယ္၊ အသုဘဆိုတာကို ဘယ္လို
၀တ္စားသြားသင့္တယ္ဆိုတာလဲ သူသိတယ္။ ေအး- တခုေတာ့ရွိတယ္။
က်ြန္ခံနည္းကိုေတာ့ ဒို႕မသင္ေပးခဲ့ဖူးဘူး"
"အန္တီက က်ြန္ေတာ့္ကို ေစာ္ကားေနတာလား"

"မင္းအေၾကာင္းမင္းသိမွာေပါ့။ ကိုယ့္မိန္းမတေယာက္ကို သူတပါးေရွ႕မွာ
ဒူးတုပ္ခစားဖို႕ က်ြန္ဇာတ္သြင္းေနတဲ့ ေယာက်္ားမ်ိဳး ဒို႕တသက္မွာ ဒီတခါပဲ
ေတြ႕ဖူးေသးတယ္။ ကိုယ့္မိန္းမကိုယ္ မကာကြယ္ေပးႏိုင္ပဲ
အိမ္တြင္းအၾကမ္းဖက္မွဳလုပ္ေနတဲ့ ေယာက်ာ္းတေယာက္လက္ထဲမွာ ဒို႕သမီးကို
ဘယ္လိုစိတ္ခ်ရမလဲ"

ေမေမနဲ႕ သူ စကားေျပာေနစဥ္မွာ သူမေခါင္းထဲတြင္ အေတြးမ်ား
ရွဳပ္ယွက္ခတ္ေနသည္။ သူ႕ကိုခ်စ္တာမွန္ေပမယ့္ ဒီလိုဒဏ္ေတြကို သူမမခံႏိုင္။
မဆီမဆိုင္ သူတပါးေအာက္က်ိဳ႕ေနရသည့္ ဘ၀ကိုလဲ သူမစိတ္ကုန္လွပါျပီ။
ၾကီးႏိုင္ငယ္ညွဥ္းျဖစ္ရပ္မ်ားစြာကိုလဲ သူမေတြ႕ေနခဲ့ရျပီ။ အထက္လူၾကီးကေတာ္
ေျခသလံုးကို ႏွိပ္ေပးရတဲ့အၾကိမ္မ်ားလဲ မနည္းေတာ့။ ေယာက်္ားမ်ား
အလုပ္သြားေနစဥ္၊ အရာရွိငယ္မိန္းမမ်ားကို အိမ္ေခၚျပီး
ညစ္ညမ္းေခြမ်ားျပေနသည့္ လူၾကီးကေတာ္ကလဲ ရွိေသးသည္။ စေကာ့ေစ်းေခၚသြားျပီး
သူတို႕ စေမာေလးမ်ားႏွင့္ ခ်ိန္းေတြ႕သည္ကို မဆီမဆိုင္
အေဖာ္လိုက္ေပးရသည္ကလဲ ရွိေသးသည္။ အထက္ကိုဖားျပီး ေအာက္ကိုဖိရသည္ကိုလဲ
ရြံ႕မုန္းလွျပီ။ သူမတသက္လံုး အိမ္ေဖာ္ေတြရဲ႕ ၾကီးလွခဲ့တာဆိုေပမယ့္
ပိုက္ဆံေပးျပီး အကူအညီ ေခၚထားခဲ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။ အခုက်ေတာ့
သူတို႕ေယာက်္ား စစ္သားျဖစ္တာနဲ႕ပဲ တပ္ၾကပ္ၾကီးအိမ္က ေခၚခိုင္းလိုက္၊
အရာခံဗိုလ္အိမ္ကေခၚခိုင္းလုိက္၊ အရာရွိအိမ္က ေခၚခိုင္းလိုက္လုပ္တာကို
ခံေနၾကရရွာသည္။ လက္ေအာက္က စစ္သားမိန္းမမ်ား ဘ၀ကိုလဲ သနားလွသည္။

"က်ြန္မတခုေျပာမယ္ကိုကို။ ထမင္းတလုတ္ရွာစားဖို႕ဆိုတာ မခက္ခဲပါဘူး။
ကိုကိုတပ္ကေန ထြက္လိုက္ပါ။ က်ြန္ခံျပီး စားရတဲ့ ထမင္းကို
မက္မေနစမ္းပါနဲ႕"

"မင္းပါးစပ္ပိတ္ထားလို႕ ငါေျပာေနတယ္ေနာ္။ ကဲ-အန္တီ။
ျမန္ျမန္ျပန္ပါေတာ့ဗ်ာ။ က်ြန္ေတာ္တို႕ လင္မယားခ်င္းကိစၥ
အခ်င္းခ်င္းရွင္းပါရေစ"

"ေဆာရီးပဲ။ ေမာင္ေက်ာ္စြာမင္း။ မင္းလိုလူတေယာက္ လက္ထဲမွာ ဒို႕သမီးကို
ထားခဲ့ဖို႕ ဒို႕စိတ္မခ်ဘူး။ သမီး-လာ။ ေမေမနဲ႕လိုက္ခဲ့"

ေမေမ့ေခၚသံအဆံုးမွာ သူမအခန္းထဲ၀င္ျပီး ပစၥည္းသိမ္းမိခဲ့ေတာ့သည္။
လြတ္လပ္ေသာ မိသားစုဘ၀ေလးကိုသာ သူမလိုခ်င္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
အိမ္ေထာင္ေလးတခါျပဳမိကာမွ အိမ္ေထာင္သည္ ေယာက်္ားကိုသာမက ရွိသမွ်
လူအားလံုးရဲ႕ က်ြန္သေဘာက္ျဖစ္ေနခဲ့ရသည္ကို သူမဘ၀င္မက်ပါ။ မရီမျပံဳးခ်င္ပဲ
ဟန္ေဆာင္ျပံဳးျပေနရသည့္ ဘ၀ေတြကိုလဲ သူမျငီးေငြ႕လွျပီ။

(၄)
၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ။
သန္လ်င္တဘက္ကမ္း။

ေဒၚေအးစိန္တေယာက္ ဘုရားရွိခုိးျပီး ေမတၱာသုတ္တရားေတာ္ကို ရြတ္ဖတ္ေနမိသည္။
တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ သားေလးေဘးအႏၱရာယ္ကင္းေ၀းဖို႕ကိုလည္း
ဆုေတာင္းေနမိသည္။ သားေလးတပ္က ရန္ကုန္မွာဆိုေပမယ့္၊ မိသားစုအိမ္ေလးကို
မခြာရက္တာေၾကာင့္ သားေလးႏွင့္ သြားမေနျဖစ္ပါ။ တလတခါ ေရာက္ေရာက္လာတဲ့
သားေလးနဲ႕ ေခ်ြးမကိုပဲ အိမ္ကေန ေစာင့္စားေတြ႕ရေတာ့သည္။ အခုတေလာေတာ့
ဘာျဖစ္တယ္မသိ။ လူေတြေပၚမလာပဲ ေငြပဲ ေရာက္ေရာက္လာတတ္သည္။ ေနထိုင္ပဲ
မေကာင္းလို႕လား။
"ေဒၚၾကီးစိန္ေရ။"

ရပ္ကြက္ထဲက ေမာင္ေအးအိမ္ေပၚတက္လာတာေၾကာင့္ ဧည့္၀တ္ျပဳရသည္။ ဒီသူငယ္ေလးက
ရပ္ကြက္ထဲက လူမွဳေရးကိစၥမွန္သမွ် တက္တက္ၾကြၾကြပါ၀င္တတ္သည္။ သူမကိုလဲ
အသက္ၾကီးအမယ္အိုဆိုျပီး ေစာင့္ေရွာက္ေပးသည္။ အင္တာနက္ဆိုလား၊
ဘာဆိုလားေတာ့မသိ။ ေကာ္ဖီဆိုင္လို႕ေတာ့ ၾကားဖူးသည္။ အဲဒီဆိုင္ၾကီးကိုလဲ
ဖြင့္ထားေသးသည္။
"ေဒၚၾကီးရယ္။ ေဒၚၾကီးသား၊ ကိုေက်ာ္လုပ္ရက္တယ္ဗ်ာ"
"ေဟ"

သားအသံၾကားေတာ့ သူမေသခ်ာနားစြင့္မိသည္။ ေမာင္ေအးမ်က္လံုးမွာ
မ်က္ရည္စေတြကို ေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ စိတ္ထဲမေကာင္းျဖစ္သြားသည္။
ဘာမ်ားျဖစ္လို႕ပါလိမ့္။
"ဘာျဖစ္လို႕လဲကြယ္။ ေဒၚၾကီးကို ေသခ်ာေျပာျပမွေပါ့"

"အခုတေလာ ရန္ကုန္မွာ ဘုန္းၾကီးေတြ ေမတၱာပို႕ ဆုေတာင္းပြဲေတြ
လုပ္ၾကတယ္ေဒၚၾကီး။ ျမန္မာျပည္ၾကီး ျငိမ္းခ်မ္းသာယာဖို႕အတြက္
လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ေမတၱာပို႕ၾကတာ။ အဲဒါဗ်ာ။ ဟိုေန႕က ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚမွာ
ေမတၱာပို႕၀တ္ျပဳေနတဲ့ ဘုန္းၾကီးေတြကို ေခါင္းရိုက္ခြဲျပီး သတ္ၾကတယ္။
သံဃာေတာ္အမ်ားၾကီးကိုလဲ စစ္ကားၾကီးေတြနဲ႕ ဖမ္းေခၚၾကတယ္။ လမ္းေပၚမွာလဲ
လူေတြနဲ႕ သံဃာေတြနဲ႕ကို ေသနတ္ေတြနဲ႕ပစ္၊ ဒုတ္ေတြနဲ႕ရိုက္ၾကတယ္"

"အို-ဘုရား။ ဘုရား။ မၾကားရက္စရာေတြ။ ဗုဒၶဘာသာတိုင္းျပည္မွာ
ဒီလိုေတြျဖစ္ေနတယ္ဟုတ္လား။ ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚမွာ ၀တ္ျပဳေနတဲ့ သံဃာကို
ေခါင္းရိုက္ခြဲသတ္တယ္၊ ဟုတ္လား။ တိရစာၦန္ေတြ၊ လူစင္စစ္က
ျပိတၱာျဖစ္မယ့္ဟာေတြ"

"ဟုတ္တယ္ေဒၚၾကီးရယ္။ ၾကားရတဲ့လူတိုင္းလဲ ငိုယိုမ်က္ရည္က်ေနၾကရတယ္။
လူမဆန္ဘူးဗ်ာ။ လူေတြမဟုတ္ဘူး။ ပိုျပီးဆိုးတာက။ ဒီမွာၾကည့္ပါဦးေဒၚၾကီးရာ။
အင္တာနက္မွာ ပါလာတဲ့ဓာတ္ပံု။ အဲဒါေတြကို စီစဥ္ကြပ္ကဲေနတဲ့ စစ္ဗိုလ္က
ကိုေက်ာ္မွကိုေက်ာ္အစစ္ဗ်။ ေဒၚၾကီးသားကိုေက်ာ္ဗ်"

မယံုႏိုင္စရာ ပံုရိပ္ကိုၾကည့္ရင္း သူမၾကက္ေသေသသြားသည္။ ဒါဟာ
သူမေမြးထုတ္ခဲ့တဲ့ သားတဲ့။ ဒါဟာ သူမအေၾကာ္ဆီပူအိုးေဘးမွာ
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အပူခံျပီး ပညာသင္ေပးခဲ့တဲ့ သားတဲ့။ ဒါဟာ
ဘုရားသားေတာ္ေတြကို ေစာ္ကားသတ္ျဖတ္ေနတဲ့သားတဲ့။ ဘုရား။ ဘုရား။
ဘုရားစင္ေရွ႕သို႕ သူမေျပးသြားလိုက္သည္။

"အရွင္ဘုရား။ ဒီလိုသားဆိုးသားမိုက္ကို လူလားေျမာက္ေစခဲ့တဲ့ တပည့္ေတာ္မကို
ခြင့္လႊတ္ပါဘုရား"

(၅)
(၂၀၀၇) ေအာက္တိုဘာလ။
စင္ကာပူႏိုင္ငံ။

ေမြးဖြားျပီး ေဆးရံုမွဆင္းလာကာစမို႕ သူမတကိုယ္လံုးႏြမ္းနယ္ေနသည္။
ကိုကိုနဲ႕ လမ္းခြဲခဲ့စဥ္ကတည္းက သူမဆီမွာက ကိုကို႕ကိုယ္၀န္ပါလာခဲ့သည္။
သမီးကို အင္မတန္ခ်စ္တာမို႕ ေမေမက စင္ကာပူအထိ တကူးတက ေခၚလာျပီး
ေမြးဖြားေပးခဲ့သည္။ သားေလးကိုေတြ႕ေတာ့ ကိုကို႕ကို သတိရသြားသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဓာတ္ပံုေလးေတာ့ ပို႕ေပးဦးမွ။ သားေလးကိုုျမင္ရင္
ကိုကို႕စိတ္ေတြေျပာင္းလာမွာပါ။ တပ္ထဲက ထြက္လာျပီး၊ သူမတို႕မိသားစုနဲ႕
ေနခ်င္လာမွာပါ လို႕ ေတြးလိုက္မိသည္။
"သမီးအြန္လိုင္းတက္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္ေမေမ"

သူမကေျပာေတာ့ ေမေမက အလုိက္တသိပဲ သားငယ္ေလးကို လာခ်ီေပးသည္။
ကံအေၾကာင္းမလွေသာ သမီးေလးကို ေမေမက အစြမ္းကုန္အလိုလိုက္ေလသည္။

သူမအီးေမးလ္ထဲသို႕ မ၀င္စဖူး အီးေမးလ္ေတြ အမ်ားၾကီးေရာက္ေနတာေၾကာင့္
အံ့ၾသသြားမိသည္။ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ေနသလဲ။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ အေျခအေနေတြကို
သူမသတိျပဳမိသြားေတာ့သည္။ ျမန္မာေတြ ဘာလို႕ ဒီေလာက္ အီးေမးလ္ေတြ forward
လိုက္လုပ္ေနၾကသလဲဆိုတာလဲ ရိပ္မိသြားသည္။ ယုတ္မာလိုက္ၾကတာ။
မိုက္ရိုင္းလိုက္ၾကတာ။ သူမရင္ထဲက မခံခ်င္စိတ္မ်ားသည္
ေနာက္ထပ္အီးေမးလ္တေစာင္ကို ဖြင့္ၾကည့္မိသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ အဆံုးစြန္သို႕
ေရာက္သြားေတာ့သည္။
"တိရစာၦန္ေကာင္။ တိရစာၦန္။ အဲလိုလူမ်ိဳးဟာ ငါ့ေယာက်္ားတဲ့လား။ ငါ့သားရဲ႕ အေဖတဲ့လား"
သူမအသံ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ။ ေမေမက ပ်ာပ်ာယာယာနဲ႕ သူမအနီးသို႕ေရာက္လာသည္။
"ေမေမရယ္။ သူ-"

ဘာမွဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့ပဲ လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ တစ္စို႕စို႕ျဖစ္ေနသည္။
မ်က္ရည္မ်ားက အလိုလို လိမ့္ဆင္းက်လာသည္။
ေမေမက သူမေခါင္းအား ရင္ခြင္ထဲသို႕ ဆြဲသြင္းလိုက္သည္။

"ေမေမသိျပီးပါျပီသမီးေလးရယ္။ ေမေမအားလံုးကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ျပီးပါျပီ။
ေဆးရံုမွာတုန္းက သမီးေလးကို တမင္ေျပာမျပခဲ့တာပါ"
"ေမေမရယ္။ သားေလးက သူ႕ရဲ႕ရင္ေသြးတဲ့။ သမီးဘယ္လို----"
သူမရဲ႕ ႏွဳတ္ခမ္းကို ေမေမက လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ အုပ္ကာလိုက္သည္။

"အဲလိုမေျပာပါနဲ႕ သမီး။ ကေလးေလးမွာ ဘာအျပစ္မွမရွိပါဘူး။ တကယ္ေတာ့
သားသမီးေတြဟာ သူတို႕မိဘကို ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ အခြင့္အေရးေတြ
မရွိၾကရွာပါဘူး။ သိပ္သနားဖို႕ေကာင္းတဲ့ ကေလးေလးေတြပါ။
လူျဖစ္မယ္မၾကံေသးဘူး။ မိဘရဲ႕ ဆိုးေမြ၊ ေကာင္းေမြကို ခံၾကရရွာတာပါ။
ေလာကမွာ ယုတ္မာမိုက္ရိုင္းတဲ့ ဖခင္က ေမြးလာတဲ့ ကေလးေလးေတြအားလံုး
ဖေအတူျဖစ္လာမယ္ဆိုတဲ့ နိယာမမရွိပါဘူး သမီးရယ္။ ေမာင္ေက်ာ္စြာမင္းရဲ႕
ဖခင္ဟာ လူေကာင္းလား၊ လူဆိုးလား ေမေမတို႕ ဘယ္သိႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္
သူ႕ကိုဒီလိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာဟာ သူ႕မိဘမဟုတ္ဘူးသမီး။ စနစ္ေလ။ သူဟာ
စနစ္ရဲ႕ သားေကာင္ဘ၀၊ စစ္က်ြန္ဘ၀ကို သြတ္သြင္းခံလိုက္ရတာပါ။ သူ႕မိဘနဲ႕
မဆိုင္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ အခုသမီးရဲ႕သားေလး၊ ေမေမ့ရဲ႕ ေျမးေလးဟာလဲ
သူ႕အေဖလိုပဲ ျဖစ္လာမယ္လို႕ ဘယ္သူက တပ္အပ္ေျပာႏိုင္မွာလဲကြယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြ
မေတြးပါနဲ႕ သမီးရယ္။ ေျမးေလးကို သူ႕အေဖရဲ႕ အရိပ္မည္းေတြ မရွိတဲ့ေနရာမွာ
ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးၾကရမယ္။ ေမေမ့ေျမးေလး တသက္လံုး စစ္က်ြန္မျဖစ္ေစရဘူး။
သမီးနားလည္တယ္ေနာ္"

ေမေမ့စကားသံအဆံုးမွာပဲ အခန္းထဲက သားေလးငိုသံၾကားေတာ့ သူမအေျပးအလႊား
သြားေရာက္ေပြ႕ခ်ီမိေလသည္။ သားေလးကို ခ်ီထားရင္း သူမေျပာမိတဲ့စကားက
"ေမေမ့သားေလးဘယ္ေတာ့မွ စစ္က်ြန္မျဖစ္ေစရဘူး" ဟူသတည္း။

အေမ...
ၾကယ္ေၾကြေတြ ေကာက္ၿပီး
ေလထဲမွာ အိမ္ေဆာက္မိသူက
ကြၽန္ေတာ္ေပါ့......
တိမ္ေတာက္တဲ့ ညေနတိုင္း...
ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္ေငး
ကြၽန္ေတာ္မပါတဲ့...
မိသားစု ထမင္း၀ုိင္းေလးဆီကို
စိတ္ေတြကေျပးလို႔...
အေမ့အနား...
ခုခ်က္ခ်င္း ေရာက္သြားလိုက္ခ်င္တယ္.....။
အေမေရ...........
ဆုေတာင္းတိုင္းသာ ျပည့္မယ္ဆိုရင္ေလ.......
အရွိန္အ၀ါေတြ ကင္းမဲ့တဲ့...
အိမ္အိုေလးထဲမွာ....
အေမ့ရင္ခြင္ ပါးအပ္ရင္း.......
ကြၽန္ေတာ္.....
တစ္ေရးေလာက္...
ေမွးစက္ခ်င္တယ္ အေမ......။